"Utan kampvilja dör man"
2010-10-25



På gatorna under revolutionen i Iran 1978–1979 var Haedar Jahangiri lycklig. Det fanns hopp om demokrati och en bättre framtid. Men allt annat än detta skulle han uppleva under de kommande åtta åren.

Haedar Jahangiri skulle inte ge sig utan strid. Men nu stod han där med ryggen mot väggen med bakbundna händer och ögonbindel. Hörde häktesvakterna göra gevären skjutklara. Då förstod han att det inte var mycket han kunde göra för att inte gå samma väg som sin 24-årige bror Mohamadgoli och 26-åriga syster Mahin. En häktesvakt hade berättat att de blivit ihjälskjutna som djur och nergrävda på en soptipp.
– Det var som att allt försvunnit, det kändes tomt inuti, gjorde ont. Men samtidigt fick jag inte ge upp kampviljan. Utan den kommer man att dö, även om man överlever, säger han.

Vakterna hade sagt att han också skulle skjutas som ett djur och grävas ner bland soporna långt från kyrkogården. Det var december 1981. Haedar var 18 år, han och 90 medlemmar av den politiska rörelse han tillhörde hade arresterats, hans frihetsrevolution hade kidnappats av Ayatollah Khomeinis islamister och två av hans syskon hade dödats utan rättegång. Men när Haedar med bakbundna händer, förbundna ögon kände den friska luften i lungorna och väggen mot ryggen och hört vakterna göra i ordning vapnen förstod han att han inte ens kunde försöka slåss eller springa. Plötsligt ledde någon iväg honom, tog av honom ögonbindeln, frigjorde hans händer och knuffade in honom i baksätet på en bil. Där satt en vakt.
– Det var som en dröm och mardröm på samma gång. Jag hade inte sett de här gatorna på tre månader och visste inte vart de körde mig.

Skulle inte skjutas
Vakten frågade vad Haedar gjort. Ingenting, sa han. Vakten skrek att Haedar ljög. Hur kunde han då bli dömd till livstids fängelse?! Tanken gled in i Haedars medvetande: Livstids fängelse. Han skulle inte skjutas som ett djur, grävas ner på soptippen. Han skulle leva. Framme vid fängelset dök en ny tanke upp: Här skulle han sitta inspärrad resten av sitt liv. Det blev tre år.
Revolutionen i Iran var slutet för shahens diktatur, men också slutet för den liberalisering med fler rättigheter för kvinnor, ekonomiska och kulturella förbättringar som skett åren innan. Den islamistiska regimen tog över revolutionen, gjorde den till sin. Förbjöd andra budskap och attackerade arbetarrörelsen. Och när regimen fick militärmakten 1981 inleddes jakten på oliktänkande. Tidningar förbjöds och människor fängslades i tusental.
– Det blev rena helvetet. Många vänstermänniskor i väst såg heller inte något annat än att den islamistiska regimen var en antiimperialistisk motkraft. Den nya regimen i Iran var inget annat än högerextremisterna vi nu ser i väst och talibanerna i Afghanistan som missleder det folkliga missnöjet. De vill till och med kontrollera folks tankar.

En iransk Che Guevara
Haedars 15 år äldre storebror Alagoli var en ikon i kampen, först mot shahens diktatur och sedan mot den islamistiska. Som ett slags iransk Che Guevara samlade han bönder och nomader mot jordägarna på landsbygden. Han åkte till iranska delen av Kurdistan och hjälpte kurderna i deras kamp för självständighet. Under shahens tid satt Alagoli fängslad i sju år. Han var de yngre syskonens och många andra kämpande oppositionella iraniers förebild.

Alagoli släpptes i samband med revolutionen och blev sedan en av den islamistiska regimens mest jagade fiender. Han höll ut med sin här till våren 1984. Regimen saknade bevis på att Haedar begått något brott, men så länge hans bror levde och gjorde motstånd ansågs det viktigt att hålla Haedar inspärrad.

Vid åttatiden på kvällen 14 februari 1984 satt Haedar och de andra fångarna och tittade på tv. Sändningen avbröts av marschmusik och en nyhetsuppläsare meddelade att en av regimens värsta fiender Alagoli Jahangiri var död. Nyhetsuppläsaren berättade inte att Alagoli hade hållit regimens armé stången i 20 timmar innan han svalde en cyanidkapsel för att inte bli tagen levande. Inte heller framgick det att regimens soldater skjutit på en död kropp.
– Trots att nyhetsuppläsaren berättade att min bror var död hörde jag inte mer. Jag bara hoppades att han blivit dödad direkt, eftersom jag visste vad de gjorde med fångar som han.

Korsfäste den sönderskjutna kroppen
För att förnedra Alagoli och skrämma folk hängde soldaterna upp hans halvnakna, sönderskjutna kropp på ett kors. Den korsfästa kroppen visades upp i de byar och städer där han haft sympatisörer.

Alagoli blev 36 år. Haedar hade bara träffat honom i några månader sammanlagt. Men Alagoli skulle fortsätta vara en förebild för Haedar, hans syskon och andra.
– Det han kämpade mot var all elakhet som finns. Inget annat fanns än gott mot ont, så extremt var det.

Haedar släpptes fri, men regimens företrädare ville att han skulle framträda i tv och läsa upp ett tal där han var positiv till regimen och fördömde sina kamrater och kampen. Han vägrade och sattes på nytt i fängelse. Till slut släpptes han igen och försökte organisera motstånd. Men det var svårt när så många blivit mördade och nästan alla överlevande män i vapenför ålder skickats till kriget mot Irak.

Flydde från landet
Haedar förstod att han måste fly. Han tog sig till Turkiet och efter två månader hamnade han i Sverige. Idag har Haedar i datorn en mapp för varje dött syskon och död kamrat. Jag frågar hur det känns att visa bilderna och berätta vad han har varit med om.
– När man pratar om det blir man lättad, men senare kommer alla minnen tillbaka och då blir det svårt att hantera. Jag kan må dåligt i dagar efteråt.
När vi skakar hand och skiljs åt har han mörka svettfläckar under armarna.
Victor Estby

FAKTA Haedar Jahangiri
Född: 1963 i Iran.
Bor: I Stockholms innerstad.
Familj: Sonen Kaveh, 18 år. Mamma i Iran.
Bakgrund: Gick i sina äldre syskons politiskt aktiva fotspår. Deltog i revolutionen i Iran i slutet av 70-talet och fick sitta i fängelse i flera omgångar. Fyra av hans syskon och många av hans vänner och bekanta har blivit mördade av den iranska regimen. 1987 blev han tvungen att fly landet och hamnade i Sverige.
Gör: Läser en driftteknikerkurs och siktar på att snart arbeta som VVS-ingenjör. Fick sluta som busschaufför efter en felbehandlad arbetsskada.
Favoritplats i Stockholm: Södermalm och särskilt utsikten från Monteliusvägen som får honom att känna gemenskap med människorna som bor och arbetar i den här staden.

Revolutionen i Iran
* Pågick mellan 1978 och 1979. Landets monark shahen Mohammad Reza Pahlavi störtades i ett folkligt uppror, bestående av socialister, liberaler och islamister. Av rädsla för ett mer ryssvänligt styre stödde USA islamisterna och deras ledare ­Ayatollah Khomeini tog makten och började förfölja, fängsla och döda oliktänkande. Efter revolutionen har sex miljoner iranier varit tvungna att fly landet undan förtrycket.

برعلیه نژاد پرستی و نازیسم در سوئد و سیاست ریاضت کشی نیروهای دست راستی، بپا خیز یم!

نتایج انتخابات پارلمان سوئد در 19 سپتامبر 2010 بطور قطعی نشان داد که حزب خارجی ستیز "دمکرات های سوئدی" با سوار شدن بر امواج نارضایتی بخشی از مردم، موفق شده است که این نارضایتی را بر علیه پناهندگان، مهاجرین و خارجی ها – بویژه آنان که از کشورهای غیر اروپائی به سوئد آمده اند – کانالیزه نماید.
خارجی ستیزان و نازیست ها با ارائه آماری غیر واقعی از وضعیت اشتغال خارجی های مقیم سوئد، تفاوت های فرهنگی و پراکندن شایعات بی اساس و مغرضانه، توانستند آراء نزدیک به 6 درصد از راَی دهندگان را بدست آورده و 20 کرسی پارلمان سوئد را اشغال نمایند.

از زمان بدست آوردن حق راَی همگانی توسط مردم سوئد، این اولین بار است که حزبی رسماً خارجی ستیز با ریشه های آشکار نازیستی توانسته است، با تکیه بر دشمنی با پناهندگان، مهاجرین و خارجی ها، به پارلمان سوئد راه یابد.
این زنگ خطری جدی است که باید با احساس مسئولیتی بیش از پیش به آن برخورد نمود.

صدها حزب و تشکل سوئدی و خارجی تبار تصمیم گرفته اند که برای ابراز انزجار از اهداف حزب " دمکراتهای سوئدی" و اعتراض به سیاست های ارتجاعی ریاضت اقتصادی تحمیلی دولت سوئد بر مردم، در روز 4 اکتبر – روز بازگشائی پارلمان سوئد – با برگزاری تظاهرات علاوه بر انعکاس اعتراض شان ، بر همبستگی انسانی با پناهندگان وخارجی های ساکن سوئد نیز تاکید نمایند.
این تشکل ها به حزب " دمکراتهای سوئدی " ، حامیان و همفکران آنان اعلام نموده اند که هرگز از مبارزه برعلیه افکار، تبلیغات و اهداف غیر انسانی نژاد پرستانه و نازیستی کوتاه نخواهند آمد.

" کانون ایرانیان مبارز – استکهلم " علاوه بر پیوستن به این کمپین مبارزه ضد راسیستی و ضد نازیستی، از شما دعوت مینماید که در تظاهرات روز دوشنبه 4 اکتبر، که بهمین مناسبت برگزار میشود شرکت نمائید.
کانون ایرانیان مبارز – استکهلم
30 سپتامبر 2010

روز و ساعت تظاهرات : دوشنبه 4 اکتبر 2010 ساعت 17:00

محل تظاهرات : میدان سرگل ( مرکز شهر استکهلم )

توجه : پس از چند سخنرانی ، بسوی پارلمان سوئد راهپیمائی خواهد شد.

فراخوان مشترک درباره یادمان کشتار سراسری زندانیان سیاسی در ایران

به یاد جانفشانان و جانباختگان کشتارهای سراسری و برای نجات جان زندانیان دربند

آه ای شقايقان
بهاران من
ياران من
از خاك و خاره خون شما را
حتی
طوفان نوح نيز نيارد سترد
زانك
هر لحظه
گسترانگی اش بيش می شود
آن گونه ای كه باران
هر چند تندتر
شاداب و سرخ گونه تر از پيش می شود
زندگی نامه شقایق 2 شفیعی کد کنی

هر سال که می گذرد، بر ابعاد سرکوب، شکنجه، تبهکاری و کشتار رژیم سرمایه¬داری جمهوری اسلامی افزوده می¬شود. با سپری شدن بیش از سه دهه، هنوز ابعاد فاجعه کشتار سراسری زندانیان سیاسی دهه شصت به روشنی در تاریخ معاصر ایران ترسیم نشده است. سازمان دهندگان و مجریان این جنایت بزرگ علیه بشریت با ترفندهای مختلف تلاش بر پنهان نگاه داشتن این جنایات داشته و دارند. بخش وسیعی ازدست اندرکاران قتل عام زندانیان سیاسی این دهه هم چنان در ایران فرمانروایی می¬کنند. بخشی دیگر تلاش دارند با پاشیدن گرد و غبار بر فجایع هولناک دهه شصت، اذهان را مخدوش کرده و نقش خود را چنان کم رنگ جلوه دهند که گوئی جزئی از قدرت مداران نبوده اند.
در شرایط پر جوش و خروش کنونی که موج ایستادگی و مقاومت زنان و مردان جامعه ایران به کرانه¬های تازه¬ای گسترش یافته است، سرکوبگران حاکم، تمام تلاش خود را به کار می¬گیرند تا مردم مبارز و به ویژه جوانان را از نسل پایدار و پرشوری که بر علیه تمامیت حکومت ایستاده و در مقابل سرکوب عریان و ارتجاع مذهبی سر تعظیم فرود نیاورده، جدا سازند. این نسل، مبارزه ای را پی ریزی کرد که با جنبش بزرگ توده¬ای علیه رژیم دیکتاتوری شاه اوج گرفت و با تداوم مبارزه در نظام جمهوری اسلامی و تا دستیابی به عدالت اجتماعی، آزادی و برابری از پای نخواهد نشست.
در مبارزات یک سال اخیر، مردم درد کشیده ما که بیش از یک قرن است برای آزادی¬های سیاسی، اجتماعی، قلم، بیان، حق تشکل¬های مستقل، حق اعتصاب، اعتراض و به طور کلی یک زندگی انسانی مبارزه کرده اند این بار هم تاوانی گزاف را پرداختند. کشتار خیابانی و دستگیری¬ها یاد آور سرکوب¬های سال ۶٠ بود. افزون براین، استفاده وسیع از شکنجه تجاوز در زندان¬ها به ویژه اردوگاه کهریزک، موج بی¬سابقه دیگری از سرکوب و هراس¬افکنی را در جامعه به وجود آورد. در این میان سرکوبگران دیروز و "اصلاح طلبان" امروز که با ناباوری با موج فزاینده اعتراضات مردم در خیابان¬ها مواجه شدند، برای نجات جمهوری اسلامی و تقسیم قدرت و مهار جنبش همه امکانات و ترفندهای خود را به کار گرفتند تا مانع از ژرف¬تر و عمومی¬ترشدن مبارزات آزادیخواهانه مردم شوند.
فجایعی که رژیم سرمایه داری-اسلامی و ضدانسانی ایران طی 31 سال حکومت ننگین خود بر علیه بشریت انجام داده و فجایعی را که در سال¬های گذشته در زندان¬های جمهوری اسلامی رخ داد و هم اکنون نیز در تمامی زندان¬های ایران در حال وقوع است، از یادها و حافظه تاریخی و جمعی ما محو نخواهد شد و مردم ایران نسبت به آن بی تفاوت نخواهند ماند. زندانیان سیاسی و عقیدتی گمنامی که برای سرنگونی رژیم کنونی و دگرگونی تمام روابط و مناسبات آن دست به مبارزه زده¬اند، هم چون زندانیان سیاسی دهه 60 و به ویژه جانفشانان تابستان 1367 به امید پیروزی و نیز امیدواری به پی گیری مبارزه¬اشان توسط نیروهای انسان دوست و پیشرو، روزها و لحظات زندگی¬شان را با مبارزات سخت اما پیگیر در شکنجه گاه¬ها و زندان¬های رژیم ایران می گذرانند.
همچنان که در اخبار ماه¬های گذشته شاهد بودیم، زندانیان سیاسی در وضعيتي بسیار خطرناک به سر می¬برند. اعدام، جان بسیاری از آن ها را تهدید می کند و خطر قتل عام زندانیان سیاسی دیگر افزایش پیدا کرده است. برخی از زندانیان سیاسی سال¬هاست تحت شرایط سـخت بازجـویی قرار دارند و بدون هـیچ حکمی در زندان به سر می¬برند. از مبارزینی که در زندان¬های شهرسـتان هسـتند کـمتر خـبری به افکار عـمومی راه می¬یابد. دستگیری¬های گسترده از مبارزین جنبش كارگری، زنان، دانشجویی، جوانان، معلمین، خلق¬ها و ملیت¬های سراسر کشورمان با بازتابی اندک در رسانه¬های داخلی و بین المللی روبرو است.
زندانیان سیاسی در طول سه دهه گذشته، فریاد خود را به شیوه¬های مختلف به گوش مردم ایران و جهانیان رسانده¬اند. در این راه، تلاش فعالین سیاسی و مدافعین آزادی زندانیان سیاسی در داخل و خارج از کشور نقش مهمی در این مـبـارزه داشته است. از همین رو، ما امضاکنندگان این فراخوان بر این تصـمـیم هسـتیم که یادمان¬های کشتار سراسری زندانیان سیاسی را امسال با هماهنگی و گستردگی بیشتری برگزار کنیم تا در عین بزرگداشت یاد و خاطره جانفشانان و جانباختگان کشتارهای دهه شصت و کشتارهای یک سال اخیر، مبارزه گسترده¬تری را برای آزادی زندانیان سیاسی کنونی، متوقف ساختن شكنجه و اعدام زندانیان و جلوگیری از دستگیری مخالفان سیاسی در کشورمان سازمان دهیم.
این یادمان¬ها، با کوشایی و یاری همه ما، می¬تواند از هم اکنون به کارزاری بر ضد اعدام و سرکوب در ایران تبدیل شود. قتل عام زندانیان سیاسی در دهه شصت و به ویژه قتل عام گسترده تابستان 67 و سرکوب، کشتار و اعدام¬های یک سال اخیر ما را به مبارزه¬ای بی¬امان، پی گیر، گسترده و سراسری برای درهم كوبیدن بساط زندان¬های سیاسی و شكنجه و اعدام در سراسر ایران فرا می¬خواند. ما به خوبی آگاهیم كه این بساط با موجودیت جمهوری اسلامی پیوند خورده و به جز با سرنگونی آن ممكن نخواهد بود. ما حول خواسته¬های زیر همگان را به کارزاری گسترده و سراسری علیه سرکوب، زندان، شکنجه و اعدام فرا می خوانیم:

- الغای مجازات اعدام و توقف فوری موج اعدام¬ها در ایران
- ممنوعیت هر گونه شکنجه
- آزادی تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی
- پیگیری خواست¬های خانواده¬ها و بازماندگان جانفشانان و جانباختگان، از جمله حفظ گلزار خاوران در تهران و همه محلهایی که در شهرستانهای مختلف ایران برای گورهای دسته جمعی زندانیان سیاسی توسط رژیم جمهوری اسلامی استفاده شده اند؛ به عنوان سند جنایت علیه بشریت و کشتار زندانیان سیاسی در ایران و نیز محاکمه آمران و عاملان این کشتار
- گسترش تلاش¬ها در عرصه بین¬المللی برای محکوميت نقض گسترده، مستمر و برنامه¬ريزی شده حقوق بشر در ايران و تعيين ناظری ويژه و دائمی برای نظارت بر وضعيت حقوق بشر در ايران از سوی کميسيون حقوق بشر سازمان ملل و عفو بین الملل
- اعزام هیئت¬های بازرسی بین المللی و بی طرف برای بررسی مستقیم وضعیت رندانیان سیاسی ایران در سراسر کشور


زندانی سیاسی آزاد باید گردد
سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی

برای اعلام حمایت و همراهی با این فراخوان با آدرس زیر تماس بگیرید:
tondardialog@web.de

امضاها
امضای شخصیت ها، افراد مستقل،:
افراد:
ستاره عباسی، زری اسپَرَم، عباس مظاهری، مرجان افتخاری، مژده ارسی، همایون ایوانی، محمود خلیلی، سیاوش محمودی، فیروز مستعان، علی دروازه غاری، ناصر پرنیان، بهروز سورن، فرخ قهرمانی، میلا مسافر، سهیلا مسافر، هوشنگ دیناروند، شازی دابوئی، زرین پاکنژاد، داود موزرمی، رویا دیناروند، علی رسولی، داود غفاری، محسن خوشبین، علی پیچگاه، امین حصوری،نوشین شاهرخی، فیروزه راد ، مجتبی نظری ، احمد شریفی، طوبی خلیلی، حسن پویا، مجید امید، سیمین کاووسی، ابراهیم کاتبی، سهیلا ده بزرگی ، محمد جامعی ، سیمین متین، لیلا قرایی، کیومرث گودرزی، آمادور نویدی، سرژ آراکلی، پرویز قلیچ خانی ، محمد محبی ، بصیر نصیبی، کاملیا اخباری، شیرین پردر، محسن ضیائی، نیکی میرزائی، امیرجواهری لنگرودی، کریم خوش عقیده، محسن توصیفیان، عسگر شیرین بلاغی، داود رحیمی، مصی شرافتی، شهین چیت ساز، رحیم استخری، میترا حسیبی، نسترن بهکیش، حسین نقی پور،مجتبی شکیبا پور تبریزی(جهان)، ح ریاحی، پروین ریاحی، جمشیدصفاپور، رضوان مقدم ، حسین افصحی، شهاب شکوهی ،میترا مسکوب، مژگان امیری، زری عرفانی ، نیلوفر شمیرانی ، آمنه بامدی، مهران توسلی، مهین آل آقا، صحرا آزاد، سیروس کفائی ، سیامک موُیدزاده، پویا عزیزی، اسد گلچینی، پیا اطیابی (از سوی کمیته بین الملل نجات انسانیت)، جمشید اطیابی، جمشید باروتی، مجید خوشدل ، امیر امیرقلی، سودابه اردوان، فریده رضوی، سیاوش کوهرنگ، ر- گراکوهی، مجد آزادی ، صبری نجفی ، سیمین اصفهانی ، مهرنوش معظمی گودرزی ، حمید موسوی پور اصل ، راجی، جعفر امیری ، فریدون منصوری، محمد تک دهقان، مریم افشاری، بابک مرادی، پیمان بشیری (توماج)،
مریم کمالی، ژزف زکریا، مهرنوش شفیعی ،آدا مهربانی، ناهید ولی پور نماکی، محسن رضوی ، سیامک جهانبخش،
اصغر نصرتی(چهره)، مهدی تحقیقی، پیروز زورچنگ، محمد رضا باقری، صدیقه شمس، نیلوفر باقری، نینا باقری،رناته گرناندت، حبیب نظیر، امیر نظیر، حیدر جهانگیری، زریر جهانگیری، شیرین کوثری، مهرداد طالقانی، اکرم اسکندری، فاطمه میرداودی، حسین دریانی، سعید آرمان، جهانگیر محبی، پیران آزاد، جواد رهنما، آرام فراهانی،
پرویز حدادزاده، ناصر علیزاده، منوچهر شهابی، یوسف زرکار، پروانه زرگر(نقاش)، محمود مقدس، محمد بهشتی، عمر محمدی، پروین حسینی، مهسا اسدیان، شورش محمدی ، چنور محمدی، فریبا فهیم ، نظام غلامیان، رئوف فهیم،
عبدل محمودی ، کاک بهروز، طوبی مولودی ، رضا رحیمی، شریفه رشادتیان، هادی گل مژده، پژمان رحیمی، اقبال نظرگاهی، شهلا صفائی، ی- صفائی، لیلا جدیدی، مژگان صمیمی ، ن- خلیلی، رضا انصاری، نسترن آزاد، کیوان کاشفی، امید از ایران،

امضای تشکلهای دمکراتیک شهری و سازمانها و احزاب:
گفتگوهای زندان http://dialogt.org
اتاق اتحاد سوسیالیستها در پالتاک http://www.etehadesocialistha.com/
سایت گزارشگران www.gozareshgar.com
کميته دفاع از زندانيان سياسي ايران – برلن
کانون خاوران http://www.khavaran.com/
وبلاگ گل پیرا (سیدنی استرالیا) www. Golpira.blogspot.com.
شبکه زنان – استکهلم http://www.kvinnonet.org/
وبلاگ اشتراک http://eshtrak-e-nou.persianblog.ir/
نشریه آرش (پاریس) http://www.arashmag.com/
http://www.cinemaye-azad.com مجله اینترنتی سینمای آزاد
http://www.anjomaneara.org انجمن آرای ایران
http://iran-arbeiterbewegung-info.blogspot.comکانون همبستگی با جنبش کارگری ایران – هانوفر
http://andishegbg.blogspot.comفرهنگ اندیشه - گوتنبرگ- سوئد
کانون همبستگی با کارگران ایران- گوتنبرگ- سوئد
انجمن ایران همراه
کانون دفاع از آزادی بیان- گوتنبرگ- سوئد
بنیاد هنرو ادبیات – گوتنبرگ – سوئد
رادیو همبستگی با کارگران ایران- گوتنبرگ – سوئد
رادیو سرخ – گوتنبرگ – سوئد
رادیو آوا – بخش فارسی رادیو فلورا- هانوفر
کانون سیاسی پناهندگان مونستر آلمان
کمیته 18 مارس مونستر آلمان
کمیته دفاع از آزادی و برابری در ایران – وین
http://www.studentfile.org کانون دانشجویان ایرانی در هلند
رادیو پارس – سوئیس
جمعی از معلمین تهران
رهروان فرزادکمانگر

http://www.lajvar.se سایت لجور
http://www.mahnaaz.com وب سایت
http://massacreiniran.com/ کمیته یادمان کشتار زندانیان سیاسی دهه ۶۰ در ایران مونترال، کانادا
http://vancouveriha.com سایت ونکووری ها
www.pooyaazizi.com وب سایت پویا عزیزی
http://golchini.wordpress.com/ وب سایت گلچینی وردپرس
http://www.irannewsreport.com سایت خبری ایران نیوزرپورت
جمعی از دانشجویان دانشگاه آزاد تهران
اتحاد، مبارزه، پیروزی
تعدادی از خانواده های جانفشانان دهه 60
کانون زندانیان سیاسی ایران (در تبعید) هلند
گروه اینترنتی چه گوارا http://tech.groups.yahoo.com/group/che1385
شورای ایرانیان مترقی و دمکرات شهر ماینز آلمان
www.degarguny.comسایت دگرگونی
http://aleborzma.wordpress.com/ البرز ورد پرس
کمیته همبستگی با جنبش کارگری ایران (استرالیا)
www.mihantv.com تلویزیون میهن
بنیاد فرهنگی نیما
گاهنامه فریاد
جمعی از چپ های شهر کلن- آلمان
http://www.bimarz.org/ سازمان سراسری پناهندگان ایرانی – بیمرز
رهروان دکتر هوشنگ اعظمی لرستانی و همایون کتیرائی – لرستان ایران
پیک پیشرو – ایران
جمعی از خانواده جانفشانان دهه 60 شیراز
نشریه پیام پیشرو- ایران
جمعی از کارگران ساختمانی- ایران
www.radiopishgam.com رادیو پیشگام


امضاء ها ادامه دارد....

سایت ها و وبلاگهائی که فراخوان را لینک داده اند:

متن اعلامیه کانون ایرانیان مبارز - استکهلم به زبان سوئدی

Årsdagen för den nya proteströrelsen mot den islamiska regimen i Iran

Det iranska folkets kamp för frihet, demokrati och mot islamiska regimen i Iran står inte bara emot fusket i förra årets presidentval, utan grunden är 3o års förtryck, arresteringar, fängelse, tortyr och avrättningar från regimen i Iran.
Om iransk folkets modiga kamp mot den barbariska regimen i Iran kan organisera sig landsomfattande, kommer de att ha möjlighet att krossa den här regimen. Orsaken till att kampen får frihet och demokrati inte kan vinna över islamiska regimen idag är att denna kamp inte har landsomfattande ledning och inte har organisk kontakt med arbetarklassens kamp i Iran.
Imperialistiska och sionistiska krafter har sina massmedia. De försöker att presentera iranska folkets kamp beroende av kapitalets intresse. Men,det iranska folket kommer inte att glömma imperialisternas och de reaktionära krafternas gemensamma intresse med islamiska regimen i Iran under de senaste 3o åren, spec. när den iranska regimen krossade det iranska folkets kamp t.ex i Kurdistan, Turkamans folk i Iran, massavrättningar av iranska fångar för 21 år sedan . Imperialisterna offrar frihet och demokrati för att försvara kapitalets intresse. Mänskliga rättigheter i konkurrens med kapitalets intresse förlorar glansen. Nu i Iran, har de som kallar sig reformister, blivit utsparkade från maktens korridorer, De har blivit tvingade att bli opposition mot regimens heliga ledare. Men reformisterna i sin propaganda betonar fortfarande att de är trogna Khomeni och gång på gång påminner om att de är trogna regimens grundlag. Därför önskar de att folkets kamp inte ska bli djupare och denna kamp ska vara fängslad i reformisterna intresse.
Kämpande iranska förbundet i Stockholm ber er stödja det iranska folkets kamp för frihet och demokrati, att fördöma den islamiska terrorregimen i Iran, att påverka den svenska regeringen och våra politiker att fördöma förtrycket och massaker i Iran.

Ned med islamiska terrorregimen i Iran.

Länge leve det iranska folket för frihet och jämlikhet.

Kämpande iranska förbundet i Stockholm
12 juni 2010

اعلامیه کانون ایرانیان مبارز - استکهلم

بمناسبت سالگرد جنبش جدید اعتراضی مردم
بر علیه جمهوری اسلامی ایران !

مبارزات آزادیخواهانه و ضد استبدادی عظیم و میلیونی مردم علیه رژیم جمهوری جهل و جنایت اسلامی ایران ، نه تنها محصول تقلبات در انتخابات ریاست جمهوری دوره دهم بلکه اساسا معلول خشم و نفرت انباشته شده مردم در طول حیات ننگین حاکمیت رژیم بی کفایت و بغایت جنایتکار و چپاولگر جمهوری سرمایه دار و اسلامی بود، که چنان تو فنده فوران کرد. مبارزات شجاعانه مردم در صورتی که به سازمان یابی متکی بر خود توده های آزادیخواه تکامل می یافت، میتوانست ناقوس مرگ رژیم را به صدا در آورد.
گرچه این مبارزات آزادیخواهانه و ضد استبدادی توسط درنده خوئی ماشین سرکوب رژیم بخاک و بخون کشیده شد، ولی باید علت اصلی این فروکش موقتی را در فقدان رهبری انقلابی متکی بر مردم و نبود سازماندهی و از هم مهمتر، بدلیل عدم پیوند ارگانیک با جنبش طبقه کارگر جستجوی نمود.
با الهام از مبارزات میلیونی مردم ایران، جنبش خارج از کشور هم فعال شد. هر تشکل و گروهی بنا بر فراخور حال خود کوشید این جنبش را بر مبنای اهداف خویش تعریف نماید.
دول امپریالیستی همراه با رژیم آپارتاید صهیونیستی اسرائیل، که فرماندهی سامانه اطلاعاتی و خبر رسانی را با امکانات بسیار عظیم مالی و فنی در انحصار خویش دارند، سعی فراوان نمودند در جهت گسترش منافع شان ، خود را مدافع این جنبش نشان دهند.
اما، مردم ایران همراهی های ارتجاع و امپریالیسم با رژیم جمهوری اسلامی در 31 سال گذشته را به فراموشی نسپرده اند. بویژه تداوم همراهی های دول امپریالیستی با دولت ایران بعد از کشتارهای مردم در ترکمن صحرا، کردستان، كشتار زندانيان سياسي در دهه شصت بويژه قتل عام زندانیان سیاسی ایران در تابستان 1367 و تداوم سرکوب مبارزات مردم در ایران.
قربانی کردن منافع جنبش های آزادیخواهانه توسط کشورهای امپریالیستی ، بیانگر این امر می باشد که هدف غائی امپریالیسم و ارتجاع، تنها و تنها کسب سود حداکثر از هر طریق ممکن می باشد.
اصلاح طلبان حكومتي كه اكنون از قدرت رانده شده اند هم همواره خود را مخلص نظام جمهوری اسلامی و رهبر روح الله خمینی می دانند، و بارها وفاداری خویش به قانون اساسی و پایبندی خود به اصل ولایت فقیه را اعلام داشته اند، تلاش مینمایند تا بهر طریق ممکن، از تعمیق جنبش جلوگیری کنند و آنرا در چارچوب منافع خویش محسور و بکار برند.
کانون ایرانیان مبارز در استکهلم که اساس تشکیل اش دفاع از مطالبات مندرج در پلاتفرم کانون در جهت پشتیبانی از مبارزات مردم در ایران و دعوت از دیگر مبارزان، جهت مقابله با رژیم جهل و جنایت جمهوری اسلامی ایران و تشدید انزوای این رژیم در مسیر سرنگونی آن و جلب حمایت افکار عمومی به دفاع از مبارزات ترقیخوانه مردم ایران میباشد، از همۀ آزادیخواهان انتظار دارد که در سالروزکودتای انتخاباتی دستگاه ولایت در 22 خرداد 1388، به هر طریق ممکن، از مبارزات آزادیخواهانه و برابری طلبانه مردم ایران حمایت نمایند.

سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی ایران !
پر توان باد مبارزات ضد استبدادی و دموکراتیک مردم ایران !
کانون ایرانیان مبارز استکهلم – 9 یونی 2010

خلاصه ای از سخنرانی رفیق امین در سمینار استکهلم تحت عنوان: در دفاع از جنبش ضد استبدادی و دموکراتیک مردم ایران بمناسبت سالگرد مبارزات دلیرانه آنان در 22 خرداد سال 88

مبارزات آزادیخواهانه و ضد استبدادی عظیم و میلیونی مردم علیه رژیم جمهوری جهل و جنایت اسلامی ایران ، نه تنها محصول تقلبات در انتخابات ریاست جمهوری دوره دهم بلکه اساسا معلول خشم و نفرت انباشته شده مردم در طول حیات ننگین حاکمیت رژیم بی کفایت و بغایت جنایتکار و چپاولگر جمهوری سرمایه دار و اسلامی بود، که چنان تو فنده فوران کرد. مبارزات شجاعانه مردمی که با دست خالی ولی با عزمی راسخ می رفت طومار کلیت رژیم را درهم کوبد.
گرچه این مبارزات آزادیخواهانه و ضد استبدادی با نهایت درنده خوئی و بربرمنشی ماشین سرکوبگر مزدوران رژیم بخاک و بخون کشیده شد، ولی باید علت اصلی این فروکش موقتی را در فقدان رهبری انقلابی و نبود سازماندهی آن و از هم مهمتر بدلیل عدم پیوند با جنبش طبقه کارگر جستجوی نمود.
با الهام از مبارزات میلیونی مردم ایران، جنبش خارج از کشور فعال شد. هر تشکل و گروهی مبنی بر فراخور حال خویش کوشید از آب گل آلود ماهی خود را صید نماید و با هدف تامین منافع اش در حال و آینده، خود را "پرچمدار" راستین جنبش جا بزند.
دول امپریالیستی همراه با رژیم صهیونیستی بغایت جنایتکار و اشغالگر اسرائیل، که فرماندهی سامانه اطلاعاتی و خبر رسانی را با امکانات بسیار عظیم مالی و فنی در انحصار خویش دارند، سعی فراوان نمودند تا با دفاع دروغین از جنبش مردم ایران خود را باصطلاح پرچمدار واقعی آن نشان دهند. این دروغگویان کم حافظه فراموش کرده اند که در دوران کشتار وحشیانه انقلابیون توسط مزدوران خون آشام جمهوری اسلامی در سالهای 60 و 67 ، که تنها در مدت بسیار کوتاه چند ماهه هزاران تن از فرزندان راستین انقلاب که در اسارتگاههای رژیم بسر می بردند و با نهایت درنده خوئی و قصاوت حیوانی بخون کشید شدند، سکوت مرگ اختیار کردند. این امر در حالی بود که علیرغم دهها هزار نامه اعتراضی خانواده های زندانیان سیاسی به مراجع بین المللی جهت جلوگیری از این جنایت هولناک عظیم ضد بشری، قادر نشد تا قلب های سنگ حاکمان دول امپریالیستی را معذب گرداند.در واقع آنان با سکوت خود به تائید این جنایت عظیم و هرگز فراموش نشدنی تاریخی پرداختند . و با این حرکت موذیانه و حساب شده بحمایت از رژیم درنده خوئی پرداختند که اکنون به دروغ خود را از مخالفین اش می دانند و با بوق و کرنای بسیار سعی وافر می نمایند که باصطلاح خود را از حامیان مبارزات آزادیخواهانه مردم وانمود گردانند. غافل از اینکه نمونه های کشورهای اشغال شده همسایه چون عراق و افغانستان دست های تا مرفق آغشته بخون این دول جنگ افروز و چپاولگر امپریالیستی را برای مردم ایران و جهان رو نموده است.
نمونه قربانی کردن منافع جنبش های آزادیخواهانه توسط کشورهای امپریالیستی جهت تامین منافعشان، بیانگر این امر می باشد که هدف غائی این دول جنگ افروز و اشغالگر، تنها و تنها کسب سود حداکثر از هر طریق ممکن می باشد. با فشارهای سیاسی و اقتصادی چون مصوبات زورگویانه و تحریم های اقتصادی- با بستن قراردادهای اسارتبار- با کودتاهای آشکار و نهان چون انقلابات مخملی- با اپوزیسیون سازی و ... بدنبال حداکثر سود سرمایه هستند و جز این از نهاد این دول غارتگر بیرون نتراود.
ایادی ریز و درشت دول امپریالیستی که درس های خود را از اربابانشان بخوبی آموخته بودند، با در اختیار داشتن امکانات مالی و فنی دریافتی بعنوان جیره جهت خدمت به ولی نعمت خویش وارد گود شدند و با دوز و کلک های تبلیغاتی سعی نمودند خود را "پرچمدار" جنبش مردم ایران نشان دهند. تا بلکه بتواند راه نفوذ ارباب در جنبش آزادیخواهانه مردم ایران را هموار نمایند.
پاره ای از جریانات "چپ" هم نیز با انتساب جنبش مردم به اصلاح طلبان، به نفی جنبش آزادیخواهانه و ضد استبدای مردم ایران پرداختند و عملا در همزبانی با رژیم جمهوری اسلامی، جنبش دموکراتیک مردم را جزو نیروهای بخشی از نظام یعنی لشگریان موسوی و کروبی دانسته و بدین طریق غیر مسئولانه در راهی قدم نهاده اند که خوشایند رژیم است.
اصلاح طلبان هم که همواره خود را مخلص نظام جمهوری اسلامی و رهبر خمینی می دانند، و بارها وفاداری خویش به قانون اساسی و پایبندی خود به اصل ولایت فقیه را اعلام داشته اند، تمام هم و غم خود را بکار گرفته اند تا بهر طریقی که شده از گسترش جنبش جلوگیری کنند و آنرا در چارچوب منافع خویش محسور و بکار برند.
کانون ایرانیان مبارز که اساس تشکیل اش دفاع صادقانه و راستین از حنبش ضد استبدای و دموکراتیک مردم ، و اصولا یکی از دلائل عمده تشکیل آن مرزبندی و شفاف نمودن مدافعین راستین از مدافعین دورغین جنبش بود، می باید با توجه به چهار اصل اساسی تصویبی اش، که ؛ خواهان ایرانی آزاد و آباد و شکوفان- ایرانی که آزادی و دمکراسی در آن جاری- ایرانی که عدالت اجتماعی در آن برقرار و از استقلال کامل برخوردار و دارای حاکمیت جمهوری دموکراتیک ملی باشد، بدفاع شجاعانه و جانان پردازد.
کانون ایرانیان مبارز با دفاع از جنبش ضد استبدادی و دموکراتیک مردم ایران اعتقاد راسخ دارد که راز پیروزی این جنبش، در پیوند با مبارزات طبقه کارگر ایران می باشد. لذا می کوشد با اشکال گوناگون مبارزاتی و با رهنمود های خویش جنبش را در مسیر برقراری این پیوند رهائی بخش سوق داده و تا حد توان خویش او را یاری رساند.
سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی ایران !
پر توان باد مبارزات ضد استبدادی و دموکراتیک مردم ایران !

بیش از یکصد سال مبارزه در راه آزادی و دمکراسی

لغو مجازات اعدام:
مانیفست سیاسی یا مانیفست انسانی؟
(با نگاهی رفتارشناسانه)

مقدمه:
هدف از نگارش این مقاله ، نگاهی اجمالی است به رفتار اجتماعی شهروندان ایرانی به یکی از پدیده های مورد بحث جامعه ایران : اعدام. این مقاله در نظردارد با نگاهی رفتارشناسانه ، برخوردهای تفکری گروه های مختلف فعالین و شهروندان دیگر جامعه، در جایی که انعکاس رفتاری آن بصورت اعتراضات برعلیه لغو مجازات اعدام صورت می گیرد را مورد بررسی قرار دهد و نشان دهد که آنچه ما شاهد آن هستیم نه لغو این مجازات برای کلیه "مجرمین" که صرفا فعالین سیاسی است و آنجایی نیز که "جرائم" دیگر با مجازات اعدام، مورد توجه قرار می گیرند صرفا دست مایه ای است برای افشای حکومت که این نگاه، ریشه در نوع تفکر فرهنگی دارد و اعتقادی به برابری انسانها و عدم حق یازیدن به تعیین ادامه زندگی و یا اتمام آن ندارد. از اینرو لغو مجازات اعدام ، یک مانیفست سیاسی است و نه آنگونه که می باید مورد توجه قرار گیرد، یعنی مانیفست انسانی!

نگاهی تاریخی به رابطه مجرم، جرم و مجازات:
در بسیاری از مقالات تحلیلی، بر له و یا علیه مجازات های مختلف عموما وجه حقوقی و قانونی مورد بررسی قرار می گیرد و از اینرو تبدیل به مقوله ای سیاسی و حکومتی می گردد. حال آنکه بررسی این مثلث، در یک بعد تاریخی نشان می دهد که هر سه راس این مثلث، با توجه به برآمدهای فرهنگی، جایگاه های اجتماعی، اخلاقیات اجتماعی و اعتقادی رقم زننده و تعیین کننده تاثیر هر راس، بر چگونگی شکل گیری راسهای دیگر است. به بیان دیگر آنجا که قوانین و حقوق شهروندی، توسط ارگانهای حکومتی و قضایی سعی دارد چارچوب های این مثلث را تعیین کنند، این تعیین کنندگی، می باید از یک پذیرش اجتماعی، بر اساس برآمدهای قید شده، بهره برده باشد.

در مورد این مثلث می توان جرم های مختلفی را بررسی کرد ولی از آنجاییکه بحث مورد نظر مقاله درباره اعدام است. بهتر است مسئله اعدام را به عنوان نمونه ذکر کنیم.

در طول تاریخ بشر، مجازات اعدام با زندگی اجتماعی و حکومتی در هم آمیخته و انگیزه های اخلاقی، اولین تکیه گاه مجازات مجرم است. البته در طول این تاریخ می توان نام های گوناگونی برای اعدام پیدا کرد، " محکومیت به مرگ"، " دستور به کشتن" و یا " جان گرفتن" ، تنها معدود واژه هایی است که در ادبیات بشری و در کشورهای مختلف و در مقاطع تاریخی گوناگون از آن نام برده شده است. همین مجازات اعدام، یا جان فردی را به دستور قانونی گرفتن اما، بنا به جرم های مشترکی نبوده است.

در بسیاری از جوامع بدوی، کیفرخواست صادق برای مجازات اعدام، جرم برعلیه جان ارباب بوده است. یعنی نه خود قتل، که قتل ارباب، صرفا مورد کیفری اعدام داده داشته است. دلیل مجازات هم سرکشی از صاحب خوداست. در دوره های برداری به عنوان مثال در برخی از مناطق، با توجه به اسناد ثبت شده، اگر برده ای برده دیگر را می کشت، خود می توانست توسط خواست برده دار به قتل برسد، زیرا حیات برده در دست برده داربود و از اینرو یک برده ی دیگر اجازه نداشت که به ملک او ، که برده به قتل رسیده بود، دست یازی کند. از اینرو مجرم، نه به اتهام قتل یک انسان دیگر، که به دلیل زیان رسانی به ملک برده دار می توانست، به اعدام محکوم شود. در عین حال تشخیص جرم و اجرای مجازات نیز در بسیاری موارد توسط خود برده دار صورت می گرفت. به همین دلیل قتل برده توسط برده دار جرم محسوب نمیشد.

بنابه همین استدلال تصاحبی، می توان از نمونه های دیگری نام برد که بعنوان مثال در دوره امپراتوریهای بزرگ، دستور به قتل فردی، تنها می توانست زمانی به عنوان جرم مورد مجازات داشته باشد که درباریان و از جمله سوء قصد به رهبری امپراتوری را مورد توجه قرار میداد. دستور به قتل از طرف رهبری، این بار نیز، نه به دلیل قتل انسانی دیگر که به دلیل کشتن وزیر و یا سرکرده لشکر درباری یعنی ملک امپراتوری ، جرم سنگین را به مجازات سنگین مرگ هم طراز می کرد. حال اینکه در بسیاری موارد دیگر، قتل های خانوادگی توسط سرکرده خانواده، به شرطی که از قشر شهروندان جامعه به حساب می آمد، می توانست صرفا زندانی شدن را در پی داشته باشد. نمونه آنرا در یونان باستان داریم که بسیاری از قوانین شامل حال شهروندان یونانی، یعنی صرفا بخش مرفه جامعه شهری یونان، می شد. در روم بعنوان مثال صرف کشتن شهروند رومی، حتا در حالت عدم ارتباطش با دربار، توسط یک غیر رومی مجازات اعدام را در پی داشت.

در چارچوب بررسی این مثلث در نمونه های قید شده، می باید این نکته را نیز اضافه کرد و آن اینکه کلیه این حقوق توسط خود مردم نیز تاییده شده بود. در نمونه های تاریخی ثبت شده، صرفا می توان به موارد اعتراضی برخورد که در آن توده های مردم نه به مجازات اعدام، که به کسانی که اعدام می شدند، توجه داشتند. به عنوان مثال در نمونه های اعتراضی توده ها به برده داری و یا حاکمان، خواست مردم و نقشه برای رهایی دارندگان حکم اعدام ،برای خلاصی آنان از مرگ بوده است و نه اعتراض به خود مجازات.

پس از شکل گیری جوامع پیشرفته تر شهری و تعیین فرآیندهای حقوقی و قضایی به خصوص توسط صاحبان مذاهب، مجازات اعدام شامل جرم های اجتماعی و جنایی نیز شد. رای دهندگان و تعیین کنندگان قوانین قضایی نیز عمدتا درباریان با مشورت دین داران و یا مستقیا در دوره هایی از تاریخ بشری، خود دین داران بودند. استدلال اما همان استدلال تصاحبی بود. به این عنوان که در حقیقت جان انسانها و چگونگی حیات آنان توسط خداوند تعیین شده است و از اینرو، هرگونه سرپیچی و یا بی توجهی به اجرای آن می توانست، به مجازات مرگ منتهی شود.

در نمونه بالا می باید به نکته دیگری از باور اجتماعی پرداخت . مسئله تنبیه به دلیل سرپیچی و پذیرش قوانین فرا انسانی، صرفا یک بازتاب رفتار اجتماعی نبود که یک اعتقاد فردی و اجتماعی به حساب می آمد. به بیان دیگر شیوه تنبیهی برمبنای سرپیچی، شامل یک اخلاق گرایی اعتقادی بود که در مکتب، خانواده و نزد استادان فن نیز به اجرا در می آمد. در حقیقت پذیرش تنبیه به عنوان یک اصل برای حفظ و بقا اخلاقیات و پذیرش جایگاه هرمی انسانها در حیات اجتماعی، سنگ پایه قوانین تنظیم شده ی جامعه بشری گشت.

در تمامی نمونه های ذکرشده تاریخی، بر این اصل می باید به این جمع بندی رسید که به واقع آنچه حاکمان اجتماعی در شدت و حدت مجازات تعیین می کردند، به واقع سنگ بنایی دارد که در خود اخلاقیات مردم، اعتقاداتشان، رفتارشان به خودی و غیرخودی، ریشه دارد. پذیرش اجتماعی مجازات مرگ، می باید مورد توافق اجتماعی قرارگیرد، تا حاکمان روا شدن آن به مجرمین و تعیین نوع جرم را رقم زنند.

بخش دیگر مهم در این مثلث، چگونگی اجرای جرم است. مجازات مرگ همانگونه که قید نمودم در هم تنیده با حیات اجتماعی انسانی است اما چگونگی اجرای آن ، به منش های فرهنگی و میزان نهادینگی اشکال بروز خشونت وابسته است و نموداری از پارمتر این منش و نهادینگی است.

در طول تاریخ اجتماعی انسان، چگونگی اجرای حکم اعدام ها، رابطه مستقیم با میزان پذیرش اعمال خشونت و شکل هرمی پذیرفته شده میان حکم دهنده و مجرم است. هرچه حق تملک مجرم به حکم دهنده بیشتر و از اینرو جرم اجرا شده بر حکم دهنده و یا حکم دهندگان ،سزاوار جزای بیشتر و شکل اجرای حکم، وحشیانه ترو با زجر دادن همراه بوده است. بعنوان مثال، در مورد بردگانی که سرپیچی می کردند، می توانستند به جلوی حیوانات انداخته شوند و یا در موردهای بعدی اجرا، می توان از سوزندان، تکه تکه کردن اعضای بدن بصورت زنده، خفه کردن در زیر خاک و دهها نوع دیگر اجرای حکم اعدام نام برد، که درهمان زمان، در میان بخش هایی از مردم نیز برای انتقام گیری و یا به قتل رساندن دشمن استفاده می شد و صرفا جنبه حقوقی و یا قضایی نداشت. بنابراین در این بخش نیز، یعنی اجرای حکم، می بایست یک پذیرش اجتماعی و یا انگیزه های مشترک فرهنگی و اخلاقی با آنچه در جامعه جاری است، وجود داشته باشد. در عین حال در جوامع بدوی و ماقبل مدنی، حقانیت اخلاقی و قوانین مبتنی بر اعتقادات تفکری، می توانست تعیین جرم و اجرای آن را در اختیار مالکی قرار دهد که بصورت سرپرست، پدر، برده دار، سرکرده سپاه و یا استاد فن، بتواند با ملک خود آنگونه رفتار کند که می خواهد.

به همین دلیل به یک مورد دیگر نیز در این مثلث برمی خوریم، یعنی اجرای حکم اعدام برای گوش مالی دیگری و ایجاد ترس. موارد بسیاری بصورت مستند در کتابهای تاریخی قید شده است که اجرای حکم مرگ بر علیه کسی چه در سطح خانواده، منطقه و یا کشوری، صرفا به دلیل جرم مرتکب شده حتا با توجه به معیارهای آن زمان، نبوده است ، بلکه بیشتر به دلیل درس آموزی دیگران و یا حفظ قدرت و موقعیت خود بوده است.

پذیرش اجتماعی مجازات مرگ و عدم حق گذاری به ادامه حیات یک مجرم، در صورت تعیین و تاکید بر جرم که ریشه در اخلاقیات مورد پذیرش اجتماعی دارد، راه را برای قدرتمندان و مالکان انسان بازگذارد تا بتوانند توسط همین منش تعیین جرم و مجازات، دگراندیشان، مخالفان ، شورشیان اجتماعی و ساختارشکنان را نیز از میدان بدر برند. در حقیقت این مالکان انسان، با همان استدلال اخلاقی مورد پذیرش توده ها، حقانیت اجرای حکم مرگ را نیز برای این دسته رقم می زدند. در هیچ کجای تاریخ بشری نمی توان نمونه حکومت و یا دولتی را یافت که در آن کشور، اجرای حکم مرگ از مخالفین دربار، حاکمان، مالکان و یا فرماندهان آغاز شده باشد. مسئله اجرای حکم مرگ مخالفین حکومتی ، همیشه بسط مجازات، جرم و مجرم به محدوده هایی فراتر از دوره های آغازین تکوین اجتماعی آن است. به این نکته کلیدی در ادامه بیشتر خواهیم پرداخت.

در پایان این بخش از مقاله لازم است نکات گفته شده را در چند جمله خلاصه کنم. مثلث جرم، مجرم و مجازات اگرچه رابطه ای است حقوقی و قانونی ولی زوایای راس های آن و حقانیت وجودی آن، در هم تینده با حق مالکیت بر انسان، اخلاقیات اجتماعی، ساختار هرم اجتماعی و فرهنگ اعتقادی اعضای یک جامعه است که پیش از آنکه چهره حقوقی و قضایی پیدا کند، میباید برمبنای پارامترهای قید شده، یک پذیرش اجتماعی داشته باشد. در عین حال این پذیرش باعث نمی گردد که زوایای راّسی این هرم، به پذیرش اجتماعی ابتدایی وفادار بماند، بلکه مالکان بر انسان می توانند با توجه به میزان قدرت خود و حقانیت جایگاهشان، بسط دهندگان جرم و مجازات به "مجرمی" باشند که خود ، مجرم بودن او را تعیین می کنند.

مجازات اعدام و جامعه مدنی:
در جوامع مدنی معاصر، اخلاقیات اجتماعی برآورد و زاییده کنش و واکنش شهروندان یک جامعه در برابری حقوقی است و در طی سالهای اولیه انقلابات بورژوازی در اروپا و دولت مداری مبتنی بر نیاز همه شهروندان بر زندگی برابر انسانی قرار گرفت و از اینرو اعتقادات فرا انسانی را در گشوده های نهادهای دولتی و حکومتی راه نداند. از اینرو مسئله لغو مجازات اعدام، فارغ از جرم مرتکب شده، به یکی از مبرمترین نمودهای حق زیستن انسان تبدیل شد.

درعین حال در کشورهایی که نتوانستند تفکیک کاملی از ادامه حیات اجتماعی با باورهای اعتقادی فرا انسانی ایجاد کنند و خود جامعه نیز از پروسه انقلابات بورژوازی اروپایی بی بهره ماند، این بار حفظ مجازات زندان با نامی دیگر و با انگیزه ای دیگر قانونیت یافت. این بار نمی توانستند بگویند که مالک انسانند، این بار نمی توانستند بگویند که بالاترها، حقوق متمایزی از پایین تر ها دارند و این بار نمی توانستند بگویند که انسان در خدمت خدایی است که نمایندگانش تعیین مجازات می کنند. این بار به اسم مدنیت، به اسم قانونمندی، به اسم "حفظ شهروندان از خطر جدی" و به اسم " جانیان بی احساس" به ادامه مجازات اعدام تاکیدکردند. نمونه این کشور، آمریکا می باشد. ولی حقانیت سخنان از همان منبع قدیمی اخلاقیات است. در بحث های مختلف موافقین حکم اعدام، گاها انگیزه های اصلی این خشونت حاکم بر فرهنگ اجتماعی آمریکا بیرون میزند. انتقام و "تسکین خانواده قربانی" محور اصلی و انگیزه انکارناپذیری است که چرا پس از اینهمه سال ، مردم آمریکا به مخالفت جدی با این مسئله نمی پردازند. دلیل هم بسیار روشن است. اولا نگاه اخلاقی مردم به مجرمین، نگاهی است نابرابر. مجرمین اخلاقیات انسانی را علنا زیر پا گذارده اند. این زیر پاگذاشتن را از محیط شخصی خود خارج کرده اند. نام شهروندان دیگر را خراب کرده اند و در یک کلام انسان نیستند. مسئله اساسی پس بر سر جرم نیست که انتقام و تسکین است. از اینروبه یک جنبش عظیم تبدیل نمی شود. از اینرو هر شهروندی خود را در کنار خانواده قربانی بیشتر می بیند تا مجرم؛ زیرا می خواهد خود را زیباتر، اخلاقی تر، مفیدتر و انسان تر بداند. زیرا می خواهد نشان دهد که از دیگری برتر است، از دیگری وفاداتر است و از دیگری سخت کوشتر ولی "پایبند به پرنسیپ های انسانی" و به همین دلیل هیچ گاه نمی تواند فکر کند که می تواند جان انسان دیگری را بگیرد، ولی در عین حال حاضر است این وظیفه را با حکومت خود و سیستم قضایی خود دهد تا دستش به خون انسان دیگر آغشته نشود و درعین حال انتقام خود را نیز گرفته است. یعنی اخلاقیات دوگانه! یعنی من نمی کشم ولی به حکومتم اجازه دهم به جای من انتقام از یک مجرم بگیرد و او را بکشد!

بنابراین می بینیم که انگیزه های اصلی که در طول حیات بشری، مجازات مرگ را حقانیت بخشید می تواند در رنگین کمان مدنیت، رنگ زیبایی گیرد که قابل پذیرش است و فقط و فقط زمانی قانون مندی این مجازات حفظ می شود که کلیت جامعه، دیگری را در مقایسه با خود، انسان نبیند و ادامه حیات یک انسان را بر این مبنا ، توسط سیستم قضایی در دست خود بداند. آیا این همان استدلال مالکیت را بیادتان نمی اندازد؟

مجازات اعدام درایران امروز:
علت اینکه مسئله مجازات اعدام در ایران را در بخش آخر این مقاله می آورم این است که می خواستم با گذری تاریخی و با آوردن نمونه های غیر ایرانی، مجالی به خواننده ایرانی این مقاله دهم تا بتواند این پدیده را با فاصله گیری از خود و خودی مورد بررسی قرار دهد و بعد به خود و خودی بازگردد، ولی این بار شاید با چشمانی دیگر.

واقعیت این است که در ایران نیز همانند کشورهای دیگر و مقاطع تاریخی قید شده، هم گونی بسیاری به چشم می خورد. تفاوتش شاید در مقطع فعلی خشونت زدگی و خشونت خواهی برآمده از سالیان سال به زیرپا افتادن است و تمکین شدید به معیارهای اخلاقی فرا انسانی که تنبیه را برخود می خرد تا عذاب وجدان کرده های ممنوع شده اش را به جان بخرد. از خانه پدری خود آغاز میکند، اخلاقیات را در مدرسه، تکوین شده می آموزد و در مقام ریاست خود بر این و آن و بر کوچکتر و تهیدست تر اعمال میکند و سپس به عنوان پیش کسوت، ریش سفید و "پیرهن پاره کرده" می آموزاند.

جامعه اخلاقی ایران، تنبیه، کنترل، نابرابر بودن جایگاه شهروندی را در باور اخلاقی و اعتقادی خود، با مشخصه های فرهنگی چند هزارساله اش مستند می کند و از اینرو قانونمندی را در جایگاهی فراتر از آنچه باید باشد قرار می دهد تا دلیل سکوت وتمکین خود را موجه جلوه دهد و خشم فروخرده خود را بر سر دیگری که ضعیف تر است خالی کند تا احساس حقارت نکند!

از اینرو مسئله مجازات اعدام در جامعه ایران، بعد انسانی خود را از دست می دهد و به یک مسئله حکومتی و سیاسی تبدیل می شود. زیرا انسان ایرانی ، هر مجرمی را سزاوار ادامه زندگی نمی داند. زیرا انسان ایرانی، تنبیه را تا سرحد مرگ محق بعضی ها می داند که پست تر، بی احساس تر، بی رحم تر و "حیوان تر" از او هستند. قاچاق چی، معتاد و دزد را کسانی می داند " که زندگی جوانان ما را نابود کردند" حال آنکه خود مجرم می تواند جوان بیست ساله ای باشد. مجرم را " خانه خراب کن" می داند، حال آنکه خانه خود مجرم میتواند خراب شده باشد. می تواند به میدان شهر رود و به دار آویختن یک قاچاق چی را نگاه کند ولی اگر فعال سیاسی بخواهد به دار آویخته شود، "فرزندش" را از دست داده است. می تواند به میدان شهر رود و شاهد شلاق زدن جوانی باشد که "مشروب خورده باشد" ولی تحمل شلاق خوردن تظاهرکنندگان را ندارد. می تواند ضرب و شتم شدید مجرمین توسط شهربانی و پلیس را بفهمد ولی از فهم ضرب و شتم دانشجویان در تعجب فرو رود. می تواند حلق آویز کردن های معتادین و قاچاقچیان توسط خلخالی را "لایروبی کثافت ها" بداند و با حلقه آویزی دیگری، چشمانش پر از اشک شود. می تواند کتک زدن "دخترهای خیابانی" را درک کند، ولی کتک خوردن دختر همسایه به دلیل "بدحجابی" را تحمل نکند.

جامعه اخلاقی ایران، مهر تایید زن آنانی است که قوانین حکومتی و دولتی را وضع می کنند. این حکومت های ایران نبوده و نیستند که مجازات اعدام را با اعدام مخالفین آغاز کرده باشند و یا آغاز کنند.اعدام مخالفین فقط و فقط بسط قوانین به گروه های دیگری از شهروندان است.

نگاهی کنید به شعارهایی که ما در کمپین های مختلف خود در لغو مجازات اعدام می دهیم. لغو مجازات اعدام برای اکثرمان، در زیر خواست های سیاسی مان است. در دفاع از افرادی که به دلایل سیاسی حکم اعدام گرفته اند، می گوییم " اینان که جرمی ندارند"!! سئوال این است : اگر جرمی داشتند، می باید اعدام می شدند؟ می گوییم" اینان حتا دادگاههای صالح نیز نداشته اند"، سئوال این است: آیا دادگاه صالحی برای دیگر جرم ها هست؟

آیا هیچ فکر کرده ایم که در اوج برابرطلبی مان برای احاد شهروندان، عمل ما، احساس ما، توجه ما و اخلاقیات ما، فریاد می کشد که نه برابری نیست، شهروندان با حقوق برابر نیستند و خودی از ناخودی متفاوت است؟ حتا اگر در کشور ایران بسر برند؟ حتا اگر خود، انتخاب گر چگونه زندگی کردنش نبوده باشد؟ و حتا اگر خود، در اجبارهای زندگیش، هیچگاه طعم خوش انتخاب را نچشیده باشد؟

بیایم از خود سئوال کنیم، آیا واقعا لغو مجازات اعدام را برای همگان می خواهیم؟ آیا برابری انسانی را از آن هر شهروند ایرانی می دانیم؟ پس اگر جوابمان با یگانگی با احساسمان، توجه مان، وجدانمان می گوید آری، آیا نباید لغو مجازات اعدام، مانیفست انسانیمان باشد؟!!!

علی فرمانده
alifarmandeh@yahoo.com
یازدهم خرداد هزار و سیصد هشتاد و نه معادل اول ژوئن دو هزارو ده

بايکوت تمام کشتيهايی که بين اسرائيل و سوئد رفت و آمد ميکنند توسط اتحاديه بنادر سوئد


اتحاديه بنادر سوئد تصميم گرفت حمل و نقل کشتيها و محموله های اسرائيلی را بلوکه کند.
دليل آن حمله ارتش اسرائيل به کشتيهای حامل كمك‌هاى بشردوستانه براى مردم محاصره‌شده‌ى غزه عنوان شده است.
بيورن بورگ دبير اتحاديه ميگويد موضع ما اين هست: مقصرين اين حمله بايد محاکمه شوند و محاصره چندساله نوار غزه برچيده شود.
بايکوت کشتيها و محمولات اسرائيلی از نيمه شب سه شنبه 15 ژوئن آغاز می شود.
*****
ماتياس گاردل يکی از سرنشينان سوئدی کشتيهای عازم غزه ميگويد: اسرائيلی ها مرتکب قتل عمد و دزدی دريايی شدند. سربازهای مجهز به تفنگ ليزری به پيشانی دونفر و سر يک نفر از پشت و سينه يکی ديگر از قربانيان شليک کردند. تعدادی از آنها روزنامه نگار بودند

عمر تاریخی جمهوری اسلامی به پایان رسیده است

نوبرآیان

نعمت میرزاده ( م - آزرم )

غزل قصیده برای دختران و پسران میهنم

این جوانان که هماهنگ زمان آمده‌اند
نوبرانند که نونو به میان آمده‌اند

تازه جویند و خود از گوهرۀ فردایند
زینهمه کهنۀ دیروز به جان آمده‌اند

نه ز آداب ِ سرورآور ایرانی‌مان
که بجان از سُنـَن مرگزیان آمده‌اند

وضع ِ قانون قبیله نکند کس امروز
جزهمانان که از آن رسم و زمان آمده‌اند

ریشۀ هرز دوانند به اندام وطن
زندگی سوز همان چون سرطان آمده‌اند

بسته بر نسل ِ جوان راه نفس مُفتی ِ پیر
دین‌فروشان به یقین، خصم جوان آمده‌اند

این جوانان خردمند که با منطق داد
ظلم را ریشه کنان، بسته میان آمده‌اند

خوان یغماست وطن از نظر دینکاران
تا برانند فقیه از سر خوان آمده‌اند

تا که آزادی و شادی به وطن باز آید
و به هر سفره فراوانی نان آمده‌اند

تا رَهَد زندگی از بند غم و تاریکی
روشنی بخش فضای خفقان آمده‌اند

چشم بد دور که از این شب سی ساله‌ی تلخ
این چنین زنده‌دل و صبح نشان آمده‌اند

باکشان نیست ازین تیره نهادان هرگز
شب ستیزند که خورشیدº دمان آمده‌اند

هیچ سدّی نتواند که ببندد رهشان
چشمه سارند که با ذات ِ روان آمده‌اند

هرچه دیدند و شنیدند ریا بود و دروغ
به عیان کردن ِ سالوس ِ نهان آمده‌اند

خندخندان و سرافراز چُنین در دم مرگ
نزدل حُجره که از کوی مُغان آمده‌اند

مانی و مزدکشان داده مگر راه نشان
که چُنین راهبر و دادوران آمده‌اند

پدران، شب زدگان، دیو، سلیمان دیدند
هم به جبران خطای پدران آمده‌اند



*

این جوانان به هواداری ِ آزادی و داد
روی با افعی ِ آتش به دهان آمده‌اند

بر سَر ِ بودن و نابودنشان بُرده فقیه
پس درین رزم همان با دل و جان آمده‌اند

این نبردی ست کزان روی نشاید پیچید
دو صف کهنه و نو رو به همان آمده‌اند

پسران شرزه پلنگند، مدارا جویان
دختران شیر، در آهوی چمان آمده‌اند

باز پس گیری ِ ایران ز خلافت اصل است
نسل ِ بابک همگی خُرد و کلان آمده‌اند

پای میهن به میان است و نشاید سُستی
دشمنان گرچه پر از توش و توان آمده‌اند

کاشکی زان طرف مرز و انیران بودند
در درونند و از آن سوی ِ زمان آمده‌اند

خصم آزادی خلقند که می‌پندارند
فاتحانند که در مُلک ِ کیان آمده‌اند

سده ها رفته که در گسترۀ ایرانشهر
تازی و تـُرک، زیان روی زیان آمده‌اند



*

جبهۀ خلق سِلاحش نه خشونت ورزی‌ست
دشمنان گرچه پر از تیر و سِنان آمده‌اند

رزم ما میهنی و میهن ما مِلک مُشاع
صاحبانش همگی دادستان آمده‌اند

هر که پروردۀ این خاک بُوَد، ایرانی ست
تا ببینند که هم این وهم آن آمده‌اند

سنجه آزادی ایران بُوَد و جز این مرز
کرد و ترک و عرب و فارس یکان آمده‌اند

سهم دارند درین خانه به یکسان همه خلق
و به یکسان به ترازو همگان آمده‌اند



*

قدرت خلق نباشد به خشونت محتاج
دشمنانند که ناچار چُنان آمده‌اند

جنبش مردم ما هست خشونت پرهیز
دادخواهند ازین رو به توان آمده‌اند

جنبشی خواسته‌اش شادی و آزادی و داد
آشکار است که خصمان نگران آمده‌اند

هست همذات خشونت سر و سامان فقیه
بی‌سبب نیست که بگسسته عِنان آمده‌اند

مردم و جنبش ما ضد خشونت هستند
این چنین است که مقبول جهان آمده‌اند

زود باشد که ببینیم که این دُژخیمان
شده درمانده ز هر سو به امان آمده‌اند

ساده زین گونه به خاموشی ِ دریا منگر
موج هایند که از دیده نهان آمده‌اند

چاره‌ها هست درین جنبش و نافرمانی
و اعتصابات که بنیاد کـَنان آمده‌اند

لشکر کار به همراه سپاه دانش
بخت پیروزی ما را به ضمان آمده‌اند

از لب بحر خزر تا دل سوزان جنوب
از ری و توس و مرند و همدان آمده‌اند

بینم آزادی ایران و در آن روز بزرگ
دختران و پسران، رقص کُنان آمده‌اند

ویژه از سنگر آزادی ِ ایران: تبریز
آتش افروز به قلـّه‌ی سَبَلان آمده‌اند

باغ میهن شده شاداب و پر از بوی بهار
خلق با شور شکفتن به بیان آمده‌اند

سیل امواج خروشندۀ تبعیدی‌ها
سوی میهن همه ز اقصای جهان آمده‌اند

تا ببینند جوانان، پدران از ره دور
بر سر و صورتشان بوسه زنان آمده‌اند.




پاریس – سی‌ام اردی بهشت ۱۳۸۹ خورشیدی

خودكشى سه كارگر كارخانه مخابرات راه دور شيراز


آژانس ايران خبر:

سه كارگر نگون بخت كارخانه مخابرات راه دور شيراز در اثرفشارهاى ناشى از مشكلات معيشتى خود كشى كردند .
به گزارش خبرنگار آژانس ايران خبـــر وضعيت كارخانه مخابرات راه دور شيراز بشدت بحرانى است عليرغم تجمعات واعتراضات مستمر تاكنون حقوق پانزده ماه گذشته به آنان پرداخت نشده است .همه كارگران شركت مخابرات راه دور از مشكلات معيشتى بشدت در عذابند , زندگى برخى از آنها از هم پاشيده شده و تعداد ى از خانواده هاى كارگران اين شركت ,كارشان به طلاق كشيده شده است .اين كارگران بارها و بارها تجمع و تحصن اعتراضى داشته اند اما تا كنون هيچ مقام و ارگانى ,پاسخى به خواسته هاى برحق آنان نداده اند .

اعتراض به کارل بیلت، وزير امورخارجه سوئد، در باره خلیج فارس

از سوی ايرانيان مقيم سوئد

به: کارل بیلت، وزیر امور خارجۀ سوئد

در جریان یک مناظرۀ رادیویی میان کارل بیلت (وزیر امور خارجه)، اوربان آلین (سخنگوی حزب سوسیال‌دمکرات) و هانس لینده (سخنگوی حزب چپ) در برنامۀ Studio 1 به تاریخ چهارشنبه ٢٦ ماه می ٢٠١٠ (۵ خرداد ١٣٨٩)، کارل بیلت به هنگام صحبت پیرامون پایگاه نظامی آمریکا در بحرین از عبارت ناقص و مبهم «خلیج» به جای نام درست «خلیج فارس» استفاده کرد.

اکنون ما گروهی از سوئدی-ایرانیان ساکن سوئد (که سوئد را میهن دوم خود می‌دانیم) به همراه سایر ایرانیان در سراسر جهان ندای اعتراض خود را به گوش کارل بیلت می‌رسانیم و باور داریم که این سخن او یک سهل‌انگاری در برابر تاریخ و جغرافی است.

حداقل از دو هزار سال پیش به این سو نام خلیج فارس همیشه یا دریای فارس، یا آب‌های فارس، یا همان خلیج فارس بوده - نه چیز دیگر. بطلمیوس (٩٠ میلادی) نوشت: Sinus Persicus. کوین توس کورسیوس روفوس (١٠٠میلادی) نوشت: Aquarum Persico. در لاتین: Mare Persicum. در فرانسه: Golfe Persique. در انگلیسی: Persian Gulf. در آلمانی: Persischer Golf. در ایتالیایی: Golfo Persic. در روسی: Persidskizaliv. در ژاپنی: Perusha Wan. در ترکی: Farsi Korfozi. در عربی: Al-Khalij Al-Farsi. در فارسی: Khalije Fars. در دانشنامۀ ملی سوئد آمده: خلیج فارس، شاخاب اقیانوس هند، میان شبه‌جزیرۀ عربستان و ایران، ٢٤٠٠٠٠ کیلومتر مربع، میانگین گودی ٢۵ متر، گودترین نقطه ١٠٢ متر. همچنین سازمان ملل متحد به تاریخ ۵ مارس سال ۱۹۷۱ میلادی طی یادداشتی (AD311/IGEN) به دولت ایران، بار دیگر نام خلیج فارس را به رسمیت شناخت.

سوئد همیشه کوشیده است در راستای صلح و ثبات در تمام نقاط جهان قدم بردارد. از این رو، ما امیدواریم که کارل بیلت مسئلۀ خلیج فارس را با درک و مراقبت بیشتری نسبت به گذشته مورد توجه قرار دهد.

البته که ما خواهان یک ایران دمکراتیک و سکولار هستیم و در این راه تلاش می‌‌کنیم، اما هرگز نمی‌پذیریم که کسی خودسرانه نام دیگری بر خلیج فارس نهد.

با احترام

چهره بی نقاب و واقعی جمهوری اسلامی را ببینید

اطلاعیه جهت برگزاری سمینار

در دفاع از جنبش ضد استبدادی و دموکراتیک مردم علیه رژیم جمهوری اسلامی ایران

و سالگرد کودتای 22 خرداد 88

تظاهرات با شکوه میلیونی مردم ایران که در اعتراض به "انتخابات" تقلبی دوره دهم ریاست جمهوری اسلامی از 22 خرداد 1388 بوقوع پیوست ، ارکان رژیم بربرمنش را به لرزه مرگ درآورد. مردم ایران و به ویژه پسران و دختران جوان به صورت میلیونی و توده ای در مقابل این کودتا و تقلب انتخاباتی ایستادند واز خشونت عریان و فاشیستی نیروهای امنیتی و مسلح رژیم هراسی بدل راه ندادند. دختران جوان نقش ارزنده ای در این حرکات اعتراضی و ضد استبدادی ایفا نمودند. این اعتراضات مردم بویژه در تهران چشم گیر بود. تنها در تهران بیش از 3 میلیون نفر به خیابان ها آمدند و تنفر خویش را نسبت به رژیم کودتا نشان دادند.
آن چه که مردم ایران امروز خواستار آنند و برای آن می رزمند، روشن است.
آزادی، دموکراسی، عدالت اجتماعی و یک حکومت سکولار خواست اکثریت جامعه ایران است. مردم ایران دارای تاریخ درخشان ضد استعماری و ضد امپریالیستی می باشند وتجارب دو انقلاب بزرگ مشروطه و بهمن 1357 و ملی کردن صنعت نفت را پشت سر دارند.
ما اعتقاد راسخ داریم در ایران پر تلاطم ما، نیروئی که از این مطالبات بطور شفاف و بی پرده دفاع نماید، و همچنین مخالف دخالت و نفوذ امپریالیسم در ایران باشد، دیر یا زود رهبری جنبش را بکف خواهد آورد و رژیم خون وشمیشر را از اریکه قدرت بزیر خواهد کشید.
خواست مردم ایران سرنگونی جمهوری خس وخاشاک اسلامی می باشد. مردم این رژیم ضد بشری را نمی خواهند و هزاران بار شعار "رژیم اسلامی نمی خواهیم"،"رژیم دزد و دروغگو نمی خواهیم"،"رژیم شکنجه و اعدام نمی خواهیم"... را در کوچه و خیابان فریاد کرد ه اند.
لذا کانون ایرانیان مبارز جهت دفاع از مطالبات دموکراتیک بحق مردم ایران و همچنین افشای سالگرد کودتای 22 خرداد 88 ، سمیناری برگزار می نماید. بدین مناسبت از تمامی آزادیخواهان، نیروهای مترقی و انساندوستان راستین دعوت می نمائیم تا با شرکت هرچه وسیع تر خویش بر غنای بحث افزوده و ما را در امر دفاع از مبارزات آزادیخواهانه و برابری طلبانه مردم ایران یاری رسانند.

زمان برگزاری سمینار: شنبه 5 یونی ، ساعت 4 تا 6 بعداز ظهر می باشد

محل برگزاری : آ . ب . اف سوندبی بری

هرچه گسترده تر باد اتحاد مردم علیه رژیم جهل و جنایت!

سرنگون باد رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی!

گزارش جلسه کانون ایرانیان مبارز- استکهلم

جلسه ی کانون ایرانیان مبارز، روز یکشنبه 26 مای درABF سوند بی بَری تشکیل شد.

این جلسه که از ساعت 4 بعد از ظهر شروع شده بود، تا ساعت 7 بعد از ظهر ادامه یافت.
دستور جلسه که از قبل به اطلاع دوستان و رفقا رسیده بود، بدین قرار بود:
1- ارزیابی از فعالیت های کانون در رابطه با مراسم اول ماه مه امسال.
2- ارزیابی از شرکت در تظاهرات یکشنبه 9 مای در مرکز شهر.
3- ارزیابی از شرکت در تظاهرات پنج شنبه 13 مای در مقابل سفارت جمهوری اسلامی.
4- ارزیابی در رابطه با تظاهرات 12 مای در میدان سرگل.
5- بحث، تبادل نظر و برنامه ریزی در رابطه با برگزاری جلسات بحث و گفت و گوهای علنی در رابطه با معضلات جنبش و مقولات مورد توافق، با دعوت عام از علاقه مندان به شرکت در مباحث آن مقولات.
6- بحث و تبادل نظر در مورد چگونگی یاری رسانی به جنبش های آزادیخواهانه و برابری طلب در ایران.
ابتدا چند تن از رفقا در مورد حضور کانون در آکسیون های برگزار شده صحبت کردند، رفقا متفق القول بودند با توجه به نوپا بودن این تشکل دمکراتیک، و همچنین با امکانات محدود، کانون توانسته است در حد امکانات خود در آکسیون های اعتراضی نسبت به اعدام های جنایتکارانه ی 5 تن از فعالان سیاسی به خوبی ظاهر شود. و با شعار سرنگون باد جمهوری اسلامی و پخش حدود 1500 اعلامیه، اعتراض خود را نسبت به این اعدام های جنایتکارانه ابراز کرده و عکس العملی مناسب و درخور نسبت به این جنایات نشان دهد.
بحث دیگری که مطرح شد، این بود که در تجمعات برگزار شده حضور سلطنت طلبان با پرچم و همچنین حضور برخی با پرچم پ.ک.ک، این نگرانی را به وجود می آورد، که این آکسیون ها منتسب به این گروه ها شود.
یکی از رفقای ارائه دهنده ی این بحث مطرح کرد: ما شدیداً با سلطنت طلبان مرزبندی داریم و نمی خواهیم منتسب به آن ها شویم. در این رابطه بحث هایی از سوی رفقا مطرح شد، پیشنهاداتی نیز ارائه شد .

آیتم جنبش ضد استبدادی، جنبش دمکراسی خواهی مردم ایران- 22 خرداد به عنوان موضوع سمینار پیش رو پذیرفته شد.
انتقاداتی که مطرح شد، عبارت بودند از:
الف- عدم برنامه ریزی دقیق
ب- تداخل وظایف مربوط به پخش اطلاعیه های کانون با وظایف حزبی.
در پایان آیتم های زیر برای برگزاری سمینارها مطرح شد که عبارتند از:
آیتم مبارزه ی ضد استبدادی و دمکراتیک،22 خرداد به عنوان موضوع سمینار برگزیده شد.

محورهای مصوب عبارتند از:
- تشکیل جلسات کمیته ی هماهنگی الزامیست.
- تدارک جلسه ی مسئولین تبلیغات.
- تشکیل صندوق مالی.
تم های پیشنهادی برای برگزاری سمینارها:
- معضل تظاهرات و آکسیون ها، پرچم ها و شعارها.
- دمکراسی، جنبش دمکراتیک و مختصات آن.
- جنبش کارگری.
- جنبش زنان.
- ضرورت وحدت وهمبستگی ملت ایران در مبارزات ضد استبدادی و ضد امپریالیستی و حقوق برابر ا قوام ایرانی.
- سازماندهی ضد استبدادی در سطح استکهلم.

فراخوان سایت گزارشگران در محکومیت جنایت هولناک اعدام 5 تن از زندانیان سیاسی دربند


وجدانهای آگاه و بیدار!: جنایتی هولناک توسط جمهوری اسلامی بوقوع پیوست. 5 تن از فعالین سیاسی و روزنامه نگار دربند که مدتهای مدید تحت شکنجه های قرون وسطائی حکومت جمهوری اسلامی قرار داشتند در میان بهت و حیرت همگان بدار آویخته شدند. مرگ و نیستی منتقدین و مخالفان سیاسی رهاورد حاکمان از ابتدا تاکنون برای مردم کشورمان بوده است. از اسمان تاریک و غم انگیز ایران خون میبارد و کابوس مرگ پاکترین جوانان و اندیشمندان سیاسی پایان ندارد. فرزاد کمانگر – شیرین علم هولی – مهدی اسلامیان – فرهاد وکیلی – علی حیدریان بجرم دگر اندیشی طعمه خشونت طلبی و کینه توزی رهبران و دستگاه قضائی جمهوری اسلامی شدند.

حاکمان با دست یازیدن به این عمل شنیع در پی آن هستند تا فضای سرکوب و ترس را بر جامعه بیش از پیش مستولی کنند و به جنایات بی حد و حصر خود ادامه دهند. همچنین و بر اساس گزارش دیده بان حقوق بشر 17 تن از زندانیان کرد دیگر در خطر اعدام فوری میباشند. واکنش سریع جامعه بین الملل میتواند از جنایتی بمراتب هولناکتر جلو گیری نماید.

سکوت را بشکنیم و فریاد دادخواهی خانواده های داغدیده اعدام شدگان را هر چه رساتر کنیم.

ما فعالین سیاسی فرهنگی و اجتماعی ضمن محکوم کردن این جنایت حکومتی از مجامع ذیصلاح میخواهیم تا با محکوم کردن قاطع جمهوری اسلامی مانع از تداوم و تکرار این جنایات در کشورمان شوند.

ما خواستار رسیدگی بی واسطه نهادهای مدافع حقوق بشر و بین المللی – شخصیتها و ارگانهای مدافع زندانیان سیاسی به این جنایت هولناک هستیم.

رونوشت به زبانهای رایج به نهادهای مربوطه بین المللی و رسانه های مستقل و ازاد

gozareshgar67@yahoo.de

چهارشنبه 22 اردیبهشت 1389

زندان و شلاق برای شادی صدر و محبوبه عباسقلی زاده

متهمان این پرونده جز این دو نفر حکم های تبرئه یا سبک دریافت کرده اند
شادی صدر و محبوبه عباسقلی زاده به اتهام شرکت در تجمع اعتراضی در ۱۳ اسفند سال ۸۵ به ترتیب به ۶ سال زندان و ۷۴ ضربه شلاق و دو سال و نیم زندان و ۳۰ ضربه شلاق محکوم شده اند.

محمد مصطفایی، وکیل این دو فعال حقوق زنان به خبرگزاری ایلنا گفت که دادگاه شادی صدر و محبوبه عباسقلی زاده روز ۱۸ اردیبهشت ۸۹ در شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب به ریاست قاضی پیرعباسی برگزار شده و حکم دادگاه روز یکشنبه ۲۶ اردیبهشت ۸۹ (۱۶ مه ۲۰۱۰) به او ابلاغ شده است.

اتهام این دو فعال حقوق زنان اقدام علیه امنیت کشور از طریق اجتماع و تبانی به قصد بر هم زدن امنیت عمومی، اخلال در نظم عمومی و تمرد در برابر مامورین به دلیل شرکت در تجمع تعدادی از فعالان حقوق زنان در ۱۳ اسفند ۱۳۸۵ در مقابل دادگاه انقلاب بوده است.

به گفته آقای مصطفایی در تجمع روز ۱۳ اسفند سال ۸۵ مقابل دادگاه انقلاب ۳۳ نفر از فعالان حقوق زنان دستگیر شدند که برای بقیه افراد حکم تبرئه یا احکام تعلیقی صادر شده است.

شادی صدر بعد از انتخابات ریاست جمهوری ایران بازداشت شد و دو هفته در بازداشت بود. او بعد از آزادی از زندان، از ایران خارج شد. محبوبه عباسقلی زاده نیز در حال حاضر در خارج از ایران سکونت دارد.

تفاوت های گفتار و کردار رهبران جمهوری اسلامی ایران !

احمد نوین

انقلابی دیگر باید کرد!

پس از گذشت 31 سال از حاکمیت جمهوری اسلامی بر ایران، مقایسۀ وعده های داده شده و اعمال انجام شده، عبرت انگیز است. آموزنده است توجه کنیم که روح الله خمینی، رهبر بلامنازع نظام، چه وعده هائی را میداد و امروز پس 31 سال وضعیت در شهرها و دهات ایران چگونه است.
همینطور به سخنان دیگر رهبران و صاحب منصبان رژیم که در گفتار مدعی میشوند که که نظام اسلامی، عین دمکراسی است، اما به هیچ تنابندۀ مخالف نظر دستگاه ولایت و شخص ولی فقیه، اجازه ابراز نظر نمیدهند.
خمینی در گفتارمدعی میشد که "معنویات شما را، روحیات شما را عظمت میدیم. شما را به مقام انسانیت میرسانیم." و یا " پیامبر نیز خودش یک کارگر بود.." . اما، در عمل دستور قتل عام هزاران هزار معلم، کارگر، دانشجو، دانش آموخته ، استاد دانشگاه، نویسنده و ... زن و مرد، پیر و جوان را ، بدون تامل و در نهایت درنده خوئی صادر کرد. اشاره من از جمله به صدور فرمان اجرای قتل عام زندانیان سیاسی در تابستان 1367 است.
خمینیدر بیان به مردم میگفت ؛ "مسکن برایتان میسازیم. آب و برق را مجانی میکنیم.". اما در عمل دستور حمله و بمباران ضد بشری شهرهای کردستان را صادر کرد.!. به ترکمن صحرا و خوزستان حمله برد و خانه مردم را بر سرشان خراب و فعالان سیاسی و اجتماعی را از دَم تیغ گذرانید.
اکنون خامنه ای و رئیس جمهور جنایتکارش که مردم را خس و خاشاک می نامد و در سفرهای استانی شان به مردم " وعده های سر خرمن" میدهند که؛ به آنان رفاه و بهروزی هدیه خواهند نمود، پس از 31 سال که نظام جهنمی اسلامیشان، مردم را خانه خراب نموده و در رابطه با خیزش اعتراضی یک ساله گذشته نیز تنها پاسخ شان زندان، شکنجه، اعمال تجاوزات جنسی و اعدام بود است، برای تعمیق دستبرد به نان از سفره کارگران و زحمتکشان، طرح "لایحه هدفمند کردن یارانه ها" را در دستور کارشان قرار داده اند.
31 سال مقاومت و مبارزه مردم در مقابل نظام جهل و جنایت جمهوری اسلامی،اعتصاب عمومی سراسری مردم در کردستان و پیش از آن آغاز و تداوم خیزش اخیر مردم در ایران در این مقطع، نشانه هائی جدی از این امر است که اکثریت عظیم، قدر قدرتی نظام ولایت را به چالش کشیده اند. به عبارت دیگر همه و همه نشان میدهد که مردم زحمتکش و محروم ایران، در تداوم تعمیق آگاهی های ذهنیشان، اکنون دورانی را آغاز نموده اند که قاعدتاً تمامی این آگاهی های ذهنی میبایست در عمل بکار گرفته شود.
اگر اثرات این آگاهی ها را در عمل توده ببینیم،آنگاه، شرایط ذهنی مادیت یافته در عمل توده ها، نوید بخش آغاز پدیداری شرایط عینی ای است که تغییراتی گسترده را می طلبد. تغییراتی که تنها با پدیداری انقلاب، پاسخ شایسته خود را دریافت خواهند نمود.
زمینه ساز و تضمین کننده پایداری آن انقلاب - که حق تعیین سرنوشت جامعه، توسط خود مردم حراست میشود - علاوه بر تعمیق آگاهی، سازماندهی کارگران و دیگر مزد و حقوق بگیران تحت ستم کشورمان است. امید که آن روز، دور مباد.
اکنون توجه شما را به سخنان روح الله خمینی در بهشت زهرا در 12 بهمن 1357 جلب میکنم و در پایان با ارائه تصاویری از بلوچستان ایران، قضاوت در رابطه با وعده وعیدهای خمینی و دیگر رهبران و صاحب منصبان این رژیم را به شما واگذار مینمایم.
خمینی در آن زمان چنین میگفت :
" علاوه بر اینکه زندگی مادی شما را میخواهیم مرفه بشد، زندگی معنوی شما را هم میخواهیم مرفه باشد. شما به معنویجات احتیاج دارید. معنویات ما را بردند اینها. دلخوش به این مقدار نباشید که فقط مسکن میسازیم، آب و برق را مجانی میکنیم، اتوبوس را مجانی میکنیم.دلخوش به این مقدار نباشید. معنویات شما را، روحیات شما را عظمت میدیم. شما را به مقام انسانیت میرسانیم. ……..ما هم دنیا را می آباد میکنیم و هم آخرت را. ……. این دارایی ها از غنائم ملت است و مال ملت است و مستضعفین. من امر کرده ام که به مستضعفین بدهند و خواهند داد. و پس از این هم تغییراتی دیگر در امور خواهد حاصل شد. لکن قدری باید تحمل کنید.به این حرفهای باطل گوش نکنید. اینها حرف میزنند. ما عمل میکنیم. اینها شما را میخواهند دلسرد کنند از اسلام. اسلام پشتیبان شماست"
اکنون پس از گذشت 31 سال از حاکمیت جمهوری اسلامی، توجه شما را به تصاویری از بلوچستان جلب میکنم. اینها " مشت نمونه خروار است." ، زیرا نظیر این تصاویر را در استان های دیگر کشورمان نیز میتوانیم مشاهده بکنیم.

بیانیه ی کانون صنفی معلمان ایران در محکویمت اعدام های نوزده اردی بهشت

انسانهای آزاده و ملت بزرگ و صاحب فرهنگ ایران خبر اعدام 5 نفراز عزیزترین فرزندان این آب وخاک در سحرگاه 19 اردیبهشت روح وروان همه انسانهای آزاده و وجدانهای بیدار را در سراسرجهان به درد آورد و در این میان دل ملت ایران و معلمان این مرزوبوم را بیشتر اندوهگین ساخت و این نگرانی را پدید آورده که اعدام این عزیزان توسط صاحبان زر و زور سرآغاز فصل جدیدی از اعدام گسترده آزادی خواهان و فعالین سیاسی و مدنی در کشور باشد.

ملت عزیز ایران و انسان های آزاده و معلمان عزیز ، کانون صنفی معلمان ایران در حالی تأسف و تأثرشدید خود را از این اقدام ضد انسانی و ضد میهنی اعلام می دارد ، که چهارنفر از این عزیزان از هم میهنان کرد مابودند که در این میان همکار و معلم آزاده و دلسوز روستاهای کردستان آقای فرزادکمانگر یکی از این پنج نفربود که خبر اعدام وی توسط شب پرستان به همراه چهار نفر دیگر از هموطنانمان به صورت دسته جمعی و در نهایت بی خبری و بدون اجرای حداقل تشریفات قانونی و با وجود اشکالات و ابهامات فراوان در پرونده این عزیزان و نحوه ی دادرسی پرونده های آنها که بدون حضور وکلای تعیینی آنها در جریان تشکیل دادگاههای فرمایشی و اعمال شکنجه های فراوان روحی و جسمی این عزیزان در زمان بازداشت همراه بوده ، دل هر انسان با شرف و با وجدانی را از هر قوم ،ملیت ، مذهب و زبانی به درد می آورد .

هم میهنان عزیز، اعدام این هموطنان آن هم در آستانه 22 خرداد سالروزکودتای انتخاباتی از طرف حاکمیت زر و زور و جهل و در این میان اعدام 4 هموطن کرد تداعی کننده اعدام های گسترده دهه 60 می باشد که در آن زمان هم چرخه ی اعدام های گسترده و ضد میهنی ابتدا از مناطق کردنشین شروع شد و بعدها و باسکوت جامعه ونهادهای مدنی و احزاب وقت به دیگر مناطق کشورمان سرایت کرد و تاکنون نیز ادامه داشته و قطعاً با سکوت مردم ونهادهای سیاسی ومدنی ودانشگاهی و دانشجویان این روند در آینده و درمناطق بیشتری از کشور و با شدت بیشتری ادامه خواهد یافت.

ملت عزیز و بزرگوار ایران کانون صنفی معلمان ایران که در حال حاضر دهها نفر از اعضای آن یا در زندان ها و سیاه چال های قرون وسطایی هستند و یا در مناطق مختلف کشور در تبعید می باشند ضمن ابراز تأسف شدید خود از این اقدام بی شرمانه و وقیحانه ی صاحبان قدرت ، این رفتار ضد انسانی و ضدمیهنی آنها را به شدت محکوم می کند.

هم وطنان عزیز کانون صنفی معلمان ایران به نمایندگی از طرف همه معلمان کشور از یک طرف شهادت معلم آزاده و دلاور نستوه برادر عزیزمان شهید فرزادکمانگرعضو این کانون را خسرانی بزرگ برای آموزش و پرورش کشور می داند و از طرف دیگر وی را مایه افتخار و مباهات همه ملت ایران خصوصاًمعلمان این آب وخاک می داند و بر این باور است که درسی که شهید فرزاد کمانگر به همه مردم ایران خصوصاًدانشجویان،معلمان ودانش آموزان این آب و خاک داده است در تاریخ ماندگار خواهد شد و شهید فرزاد که تا آخرین لحظه و در طول 4 سال تحمل شدیدترین شکنجه های شکنجه گران در بیدادگاههای دیزل آباد کرمانشاه ،گوهردشت کرج و اوین تهران استقامت ورزید و جلادان شمر گونه را در حسرت یک ً آه ًباقی گذاشت و حتی حاضر نشد که از رهبر جمهوری اسلامی درخواست عفو و بخشش کند ،چرا که معتقد بود گناهی را مرتکب نشده است ،پس دلیلی ندارد که درخواست عفو بدهد و بر این باور بود که این مسئولین حکومت هستند که باید به خاطر اعمال شکنجه های فراوان روحی،روانی وجسمی اش درمدت بازداشت باید از وی طلب بخشش کنند.

همکاران عزیز بدون شک این وظیفه تک تک شما عزیزان است که در شرایط فعلی ،که کشور مان با بحران های فراوان سیاسی ،اجتماعی،اقتصادی و فرهنگی روبروست با الهام گرفتن از اندیشه ی همه انسان های راه اندیشه وقلم از جمله شهید فرزاد در جهت تنویر و آگاه سازی افکارعمومی برای نجات کشوربیش از گذشته تلاش نمایید و در این رابطه از هیچ تلاشی دریغ نورزید. امید است که خون شهید فرزاد وهمه شهیدان راه دفاع از حیثیت و کیان ایران زمین همانند چراغی فروزان ما را در رساندن به قله های آزادی و افتخار ایران و ایرانی رهنمون سازد.

کانون صنفی معلمان ایران ضمن تسلیت مجدد به همه ملت ایران و خانوادهپ های هر 5 شهید روز 19 اردیبهشت ، خصوصاًمعلم آزاد اندیش و اهل قلم شهید فرزاد کمانگر، خود را از صمیم قلب در غم و اندوه آنها شریک می داند و از ایزد منان برای این شهیدان راه سربلندی ایران علو درجات را مسئلت می نماید و امیدوار است که همه گروههای سیاسی و تشکل های مدنی واجتماعی با همبستگی و همدلی و به دور از خود خواهی و غرور در راه نجات میهن عزیزمان از هیچ تلاشی دریغ نورزند.

کانون صنفی معلمان ایران در پایان ضمن هشدار به صاحبان قدرت از حاکمیت مصرانه می خواهد که نسبت به آزادی همه زندانیان سیاسی ،مدنی وصنفی (دانشجویان،روزنامه نگاران،کارگران) ، خصوصاًمعلمان دربند از جمله آقایان عبدالرضاقنبری (که به اعدام محکوم شده است )، سید هاشم خواستار، رسول بداقی،عبدالله مؤمنی ، محمود بهشتی لنگرودی،علی اکبر باغانی،محمد داوری، علیرضا هاشمی،حسین باستانی نژاد و قربان احمدی اقدام نماید و بیش از این کشور را به ورطه ی نابودی نکشاند،چراکه ادامه بازداشت معلمان در بند و برخوردهای امنیتی با معلمان می تواند عواقب پیش بینی نشده ای را به دنبال داشته باشد و فضایی را در کشور ایجاد کند که دیگر هیچ کس و قدرتی توان کنترل آن را نداشته باشد و در این رابطه کانون معلمان ایران به حاکمان زر و زور وجهالت هشدار می دهد که این کانون مسئولان نابخرد را مسئول عواقب پیش بینی نشده اتفاقات آینده کشور و اعتراضات معلمان می داند وباید خود آنها در برابر ملت بزرگ ایران پاسخگو باشند.

کانون صنفی معلمان ایران

21 اردیبهشت1389

نظرخواهی گزارشگران از فعالین سیاسی درباره اوضاع کنونی

لطفا برای آشنائی خوانندگان سایت خود را معرفی نمائید
پاسخ: کمیته حمایت از جنبش اعتراضی مردم ایران درمونیخ
www.demokratie-iran.blogspot.com
azadi.novin@gmail.com

اعتراضات خیابانی که از نزدیک به یک سال پیش شروع شد امروزه بطور محسوسی فروکش کرده است و یا به تعبیری شکل عوض کرده است و در مناسبتهای مختلف انجام میپذیرد. بطور کلی و درحال حاضر وضعیت این جنبش عمومی را چگونه ارزیابی میکنید؟
پاسخ: مبارزه مردم ایران ادامه خواهد داشت زیرا ریشه آن در فقدان عدالت اجتماعی، عدم امنیت، نفی حقوق دموکراتیک و نقض حقوق بشر در ایران است. فروکش جنبش به علت رهبری سازشکار آن، یکسان نبودن درجه پیگیری شرکت کنندگان در آن، ترکیب طبقاتی آن و جدائی آن از جنبش طبقه کارگر است به مثابه یگانه طبقه ای است که به تحقق کامل دموکراسی اعتقاد دارد و تنها در این تحقق کامل است که به حقوق خود دست می یابد. این جنبش نخستین جنبش توده ای بعد از انقلاب است که بیشتر در شهرهای بزرگ و بویژه تهران محدود شد. بنظر ما جنبش در پی تجربه اندوزی و جمع بندی از کمبودهای خویش است. این جنبش آتش زیر خاکستر است و در طی زمان عمیقتر و گسترده تر خواهد شد.

آیا خشونت اعمال شده از سوی حاکمان در برابر اعتراضات مسالمت آمیز مردم که منجر به کشته شدن دهها نفر و صدها زخمی و بازداشتی دیگر شده است میبایستی همچنان و همواره با پاسخی مداراطلبانه روبرو گردد؟
پاسخ: قهر مامای جامعه کهن برای تولد جامعه نوین است. قهر همیشه موتور تاریخ بوده است.تمام دستآوردهای بشریت از انقلاب اسپارتاکوس تا انقلاب کبیر فرانسه، روسیه ، چین، ایران در انقلاب مشروطیت و در بهمن و در سراسر جهان نقش مهمی ایفاء کرده است. اگر ملتهای مصر، الجزایر، اندونزی، ویتنام و... به قهر انقلابی در مقابل قهر ضد انقلابی حاکمیتها و نیروهای استعمارگر متوسل نمی شند چهره تاریخ چهره قرون وسطی بود. قهر مردم همیشه عکس العمل آنها در مقابل قهر حاکمیتهای ارتجاعی بوده و خواهد بود. تقبیح قهر، حمایت از حاکمیتهاست ،ولی قهر، قهر فردی و قهرمانان نیست، قهر قهر طبقات وسیع مردم و توده های انسانی است.

بنظر شما پاشنه آشیل جمهوری اسلامی کدام است؟ آیا با تمرکز مبارزات مردمی بر نقطه ضعفهای رژیم میتوان نتایج موثرتری حاصل کرد؟
پاسخ: چشم اسفندیار رژیم جمهوری اسلامی بی اعتمادی به توده مردم است. این است که نمی خواهد بفهمد نیروی اصلی، سرچشمه قدرت هر دولتی حمایت مردم است. رژیم بر خلاف آغاز انقلاب که حمایت توده ای داشت از مردم می ترسد. هر آنچه باعث بسیج مردم، ارتقاء آگاهی آنها شود برای رژیم خطرناک است. افشاءگری در مورد فساد، تبعیض، دزدی، تجاوز، شکنجه ، نفی حقوق دموکراتیک، دخالت در زندگی خصوصی مردم، فقدان امنیت و... نقاط ضعف این رژیم است که به وی صدمه زده وی را به انزوا می کشاند. ولی در این مبارزه باید توجه داشت که نباید ما با امپریالیستها و صهیونیستها همخوانی پیدا کنیم زیرا در آن صورت اعتماد مردم را از دست می دهیم. باید حفظ منافع ملی را با مبارزه دموکراتیک پیوند زد. هر کس دشمن رژیم جمهوری اسلامی است دوست مردم ایران نیست. نه عربستان سعودی، نه امارات متحده عربی، نه جمهوری آذربایجان، نه ترکیه، نه آمریکا، نه اروپا و روسیه هیچکدام دوستان مردم ایران نیستند.
کاستی های جنبش خیابانی کدامند؟
پاسخ:جنبش خیابانی دورنما ندارد، جنبش خیابانی تاکتیک ندارد، رهبری ندارد، شعارها متضادند، اهداف چندگانه اند، جنبش همه چیز و تئوری هیچ چیز است. اعتراض برای نفس اعتراض و نه کسب قدرت سیاسی، راه مقابله با قهر و تشکل نیروهای حاکمیت را پیدا نکرده است. این جنبش به علل فوق فرسایش می یابد.
نقش ایرانیان خارج از کشور در حمایت از مردم را چگونه دیدید؟
پاسخ:نقش ایرانیان در خارج نیز متفاوت است. نیروهای انقلابی و مترقی به شعارهای درست تکیه کرده آنها را تقویت نموده و بازتاب می دهند. آنها خواهان سرنگونی جمهوری اسلامی با دورنمای انقلابی هستند. متاسفانه نیروهای انقلابی و مترقی ایران به علت کمبود امکانات از تفرقه برخوردارند و نتوانستند سازمانی سراسری برای حمایت از مبارزات ایجاد کنند. بهمین جهت در سطح شهرهای مختلف فراوان ولی پراکنده اند. برعکس نیروهای ارتجاعی فورا سازمانهای جهانی آفریدند که سرنخ در دست خودشان بود و می خواستند و می خواهند از سایر نیروها به عنوان سیاهی لشگر تبلیغاتی استفاده کنند. “سازمان های مستقلی“ هستند بیکباره سلطنت طلب از کار در آمدند و بسیاری از اعضاء سالم خویش را حیرت زده کردند. سلطنت طلبان شعار “جمهوری ایرانی“ را تبلیغ نمی کنند چون تودهنی به سلطنت است. هواداران سلطنت هوادار تحریم ایران و تجاوز به ایرانند این است که هر حرکت انحرافی که دست تحریم ایران و تجاوز به ایران را به بهانه حضور جمهوری اسلامی باز بگذارد مورد تائید قرار می دهند.
تا کنون صدها شعار از سوی معترضین به جمهوری اسلامی طرح شده است. کدامیک از شعارها را گویای سطح مبارزات مردمی میدانید؟
پاسخ: بنظر ما هنوز نمی توان شعار معینی را گویای سطح مبارزات مردم دانست. شعار مرگ بر خامنه ای و پاره کردن تصاویر خامنه ای و خمینی نشانه آن است که سمت و سوی جنبش در تحول کنونی خواست سرنگونی رژیم جمهوری اسلامی و استقرار یک جمهوری غیر مذهبی است. شعارها در عین حال نشانه بی اعتمادی به رژیم و اینکه این رژیم ظرفیت تحول و تغییر را ندارد و سرنوشتش مانند رژیم پهلویست. مردم از یک رژیم مذهبی بیزارند. شعارهای رای مرا پس بده بیان سطح مبارزه مردم نبود و نیست. تنها یک شعار کوتاه مدت تاکتیکی برای کشیده شدن به عرصه مبارزه بود و زود هم به فراموشی سپرده شد. تائید سرکوبها و تقلب در انتخابات که البته همیشه انتخابات تقلبی بوده است بخش مهمی از مردم را به سمت نفی کامل رژیم کشید. شعارهای ما میگیم شاه نمی خوایم خامنه ای رهبر میشه خط کشی روشنی با رژیم گذشته است. بنظر ما جنبش رادیکالتر می شود و سطح جنبش در جهت نفی تمامیت رژیم ارتقاء می یابد. شعار جمهوری اسلامی آری ولایت فقیه نه که خواست رفرمیستهاست برای مردم دلچسب نیست.
صرفنظر از اینکه شما بعنوان مخاطب این نظرخواهی خود را در محدوده فعالین چپ تعریف میکنید یا نه – جایگاه جنبش چپ را در جنبش عمومی مردم کشورمان چگونه ارزیابی میکنید؟
پاسخ:کمیته ما یک تشکل دموکراتیک است که در بر گیرنده همه نیروهائی است که اصول کمیته ما را پذیرفته اند. باین مفهوم البته نمی تواند ضد چپ باشد. در ایران یک گرایش وسیع به سمت چپ وجود دارد. زمینه قدرت گیری چپ در یک شرایط دموکراتیک بسیار زیاد است. ولی همه این چپ که خواهان تحقق عدالت اجتماعی است، الزاما کمونیست نیست، سردرگم است. پراکنده است، از مفهوم چپ درک روشنی ندارد. تشکل ندارد و بهمین جهت تاثیراتش در جنبش محدود است. یک سازمان قدرتمند کمونیستی که مورد اعتماد مردم باشد در ایران وجود ندارد. در طیف وسیعی که خود را چپ می دانند حتی هستند جریانهائی که چپ نیستند و خود را در میان چپ جا کرده اند و از طریق اینترنت و امکاناتی که در اختیار دارند به اعمال نفوذ مشغول اند. حتی هواداران سیاستهای ضد میهنپرستی که از تجاوز آمریکا به عراق و افغانستان و.. حمایت می کنند خود را در صفوف چپ وارد کرده اند. این است که چپ به علت این دسیسه ها و سرکوبها، به علت انحرافات جهانی و سقوط شوروی، به علت سردرگمی با مشکلات عدیده روبروست. بیرون آوردن این نیروی بالقوه معتقد به عدالت اجتماعی از زیر نفوذ این مارهای خوش خط و خال کار بسیار سخت و پرمخاطره است ولی ناشدنی نیست. در جنبش کنونی بدلایل برشمرده نقش چپ بسیار ضعیف بود و بنظر می رسد به علت سرکوبهای شدید سالهای اخیر در آینده نزدیک نیز این ضعف پابرجا باشد.

طیف رهبری کننده این جنبش را چگونه معرفی میکنید؟
پاسخ: رهبری جنبش در دست اصلاح طلبان بود. رهبرانی که می خواستند به اصلاحات در چارچوب رژیم برای نجات آن بپردازند. آنها خواست بیرون جهیدن از این چارچوب را نداشته و ندارند. بن بست آنها نیز در همین است. راه بیرون رفت از این تضاد طرح سرنگونی رژیم جمهوری اسلامی در تمامیت آن است.

جمهوری اسلامی در پی اعدام بسیاری از دستگیرشدگان اعتراضات اخیر است و در امتداد آن تصفیه حساب با بسیاری که قبل از آغاز این اعتراضات در بازداشت بسر میبرند. چگونه میتوان کشتار زندانیان سیاسی را متوقف کرد؟
پاسخ:تنها با فشار مراجع بین المللی از یک طرف و ایرانیان خارج از کشور از جانب دیگر می توان بر رژیم فشار وارد آورد. در عمل باید یک اتحاد عمل سراسری از نیروهای انقلابی و مترقی که خواهان آزادی، دموکراسی، استقلال، عدالت اجتماعی و جمهوری در ایران هستند بوجود آورد که این مبارزات را سازمان دهد و بر مراجع بین المللی تاثیر بگذارد و آنها را تحت فشار قرار دهد. ما بیک نیروی مستقل ایرانی نیاز داریم. نیروهای خارجی که در سازمانهای غیر دولتی و بشردوستانه جمعند همیشه می توانند به عنوان ابزار سیاسی قدرتهای جهانی مورد سوء استفاده قرار گیرند. متاسفانه امروز حمایت از حقوق بشر بیک ابزار سیاسی بدل شده است. حتی جرج بوش و نتانیاهو هم هوادار حقوق بشر شده اند. اگر ما نتوانیم بیک شکل معین همکاری دست پیدا کنیم خطر اینکه استقلال خویش را در عمل از دست دهیم فراوان است. ولی عرصه دیگری برای فشار بر رژیم وجود ندارد
آیا ناگفته ای دارید؟
پاسخ:بنظر ما باید در مبارزه علیه رژیم جمهوری اسلامی مرزها را با دشمنان مردم ایران روشن ساخت. این امر موجب جلب اعتماد مردم ایران خواهد شد. باید با امپریالیستها، صهیونیستها، سلطنت طلبان، دشمنان استقلال ایران مرز بندی کرد. باید کسانی را که حقوق بشر را بر اساس قومی تقسیم می کنند افشاء کرد و نشان داد که حقوق بشر تجزیه بردار نیست. باید روشن کرد که مبارزه علیه رژیم جمهوری اسلامی مبارزه علیه اسلام نیست. مذهب امر خصوصی مردم ایران است. مذهب را نمی شود با صدور یک فرمان و کارزار توهین و تحقیر از میان برداشت. مذهب را باید از دولت و آموزش جدا ساخت.

با سپاس از شما
گزارشگران
www.gozareshgar.com

نقش سوئد در تحرکات تجزیه طلبانه

دکتر حسن شبستری

تاکنون در بارِۀ نقش سوئد در مسائل امنیتی جهان و بخصوص ایران، تحقیقات کمی صورت گرفته است و یا شاید در حد هیچ! و این البته به دو دلیل بوده است.

اول، ظاهر عملکرد دمکراتیک این کشور در سطح ملی و جهانی و تبلیغاتی که پیرامون این قضیه ( بخصوص در دوران جنگ سرد ) صورت گرفته است.

دوم بدلیل آنکه دستگاههای امنیتی سوئد بسیار با تجربه اند و پخته و حساب شده و بدور از هیاهو عمل می کنند! ما می خواهیم در حد اشاره، در این نوشته به این موضوع و ارتباط آن با امنیت ملی و منافع ملی ایران، صحبت کنیم.

سیمای سوئد:

سوئد کشوری کوچک، با جمعیتی نزدیک به ده میلیون نفر، در شمال اروپا واقع شده و بخشی از منطقۀ معروف به اسکاندیناوی می باشد. نظام سیاسی این کشور، پادشاهی مشروطه است و دولت، هر چهار سال و در انتخاب عمومی و از طریق احزاب برنده در مبارزات انتخاباتی، تشکیل شده و امور کشور، توسط نخست وزیر و وزرای منتخب، اداره می شود.

اقتصاد این کشور، سرمایه داری و متکی بر صنایع پیشرفته، بازرگانی بین المللی و بازار بورس است... و اما حقایق تاریخی! ؛

سوئد تا قرن نوزده، کشوری عقب افتاده، متکی بر کشاورزی و دامداری و تولید کننده و صادر کننده چوب و محصولات دریائی بوده است. صنعت این کشور محدود به صنایع استخراج سنگ آهن، ذغال سنگ و کشتیرانی بوده و در این زمینه رابطه گسترده با آلمانی ها، یاری بسیاری به آنها رسانده است. در قرن نوزده، بدلیل بحران اقتصادی، بخش اعظم نیروی کار این کشور به آمریکا مهاجرت می کند و در باز گشت، پول و فن آوری را برای سوئد به ارمغان می آورد. با تکیه به سرمایه و فن آوری نوین از طرفی، و قدرت گیری سوسیال دمکراسی در ساختار نظام سیاسی، در اواخر قرن نوزده واوائل قرن بیست، سوئد گامهای بلندی به جهت پیشرفت برمیدارد که صد البته تداوم ارتباط با اقتصادهای آمریکا و آلمان، به این کشور کمک بسیار می کند.

سوئد بجهت فرهنگی، ساختاری لوتری دارد. تعبد و فرمانبرداری، نظم و فردگرائی افراطی، و ریاکاری و جاسوسی و پنهان کردن نیات و مقاصد، و عملگرائی کاسبکارانه، ونژاد پرستی و شوونیسم افراطی و پنهان، ویژگیهای اصلی و بنیادی، چنین فرهنگی است.

جامعه، در لایه های زیرین جهان بینی، عمیقأ خرافی است! سوئد از منظر فرهنگی، تا حد زیادی، فاسد و منحط است، اما اینهم جزئی از فرهنگ و سنن ایشان است که بر روی همه چیز سرپوش گذارده، ضعفها را توجیه می کنند!

سوئد در حال حاضر، در واقع توسط حدودأ سی خانواده میلیاردر، کنترل و هدایت می شود و احزاب این کشور، بدون توجه به نامهائی که برای خود برگزیده اند، در واقع باندهای مافیای اقتصادی هستند که در بازی دمکراتیک، در قدرت، جابجا می شوند.

سوئد، بر اساس فرهنگ توضیح داده شده، جامعۀ اخته ای است که بر پایه نظم آهنین و ساختار امنیتی بسیار پیچیده و محکم و بر اساس آخرین دستاوردهای علوم جامعه شناسی و روانشناسی اجتماعی، کنترل می شود. نظام تربیتی و آموزشی، بخصوص در مقاطع پیش دبستانی و دبستانی و دبیرستانی، نقشی اساسی در شکل دهی ساختار فوق الذکر بازی می کند.

سوئد، طبقه کارگری کوچک دارد، که از طریق اتحادیه های کارگری زرد، کنترل می شود. طبقه متوسط، بخش بزرگی از جامعه سوئد را تشکیل می دهد، که از نظر اقتصادی وفرهنگی، متکی بر سنتهای سوسیال دمکراسی، و جناح راست سرمایه بین الملل، و نئولیبرالیسم، می باشد.

ساختار امنیتی سوئد:

ساختار امنیتی و جاسوسی و ضد جاسوسی سوئد، از جهت پیچیدگی تشکیلات وعملکرد، شاید تنها با یکی دوکشور دیگر، همچون انگلستان و اسرائیل، قابل مقایسه باشد!

حتی در برخی موارد ( همچون جمع آوری اطلاعات ) بسیار برتر از دو کشور فوق الذکر عمل می کند. سنت جاسوسی و جمع آوری اطلاعات، از سنتهای کهن فرهنگی و عمیقأ نهادینه شدۀ جامعۀ سوئد است و بر خلاف بسیاری کشورها و فرهنگها، علاوه بر اینکه عملی نکوهیده نیست، که حتی ستایش انگیز و بسیار مثبت است! بر این اساس و به همین نسبت، ساختار امنیت داخلی این کشور، از هزاران لایۀ در هم تنیده شده تشکیل می شود، که گذر از آنها، گاهی نا ممکن بنظر می آید. این ویژگی، باعث شده است که دستگاههای اطلاعاتی سوئد در حوزۀ بین المللی، بسیار قدرتمند عمل کرده و ضمن اینکه به حداکثر اهداف دست می یابند، حداقل آسیب را دریافت کنند! یهودی های مهاجر در زمان جنگ جهانی دوم، نقشی اساسی در ساختار امنیتی و اقتصادی و رسانه ای سوئد بازی می کنند!

دستگاههای اطلاعاتی سوئد، اهداف چندگانه ای را دنبال می کنند. کسب اطلاعات علمی و صنعتی، نفوذ در ساختار و تشکیلات اداری اقتصاد جهانی، کسب و فروش اطلاعات به سرویسهای اطلاعاتی دیگر کشور ها، کمک به پیشبرد اهداف نئو لیبرالیستی وانهدام موانع سیاسی ( همچون نفوذ در تشکیلات سیاسی گروهها و حتی دولتها )، تحقیقات فرهنگی وتهیه مواد خام مطالعاتی برای دیگر کشورها، وبسیاری اهداف دیگر، از جمله کارهائی است که دستگاه جاسوسی و ضد جاسوسی سوئد موسوم به « سِپو » به آن مشغول است. اما اصلی ترین کار این سرویس جاسوسی وامنیتی ( سپو ) دلالی اطلاعات و همکاری با سرویسهائی همچون سیا، موساد و اینتلیجنس سرویس ( بخصوص در رابطه با کشورهای جهان سوم وکشورهای غیر غربی ) است!

این سرویس ( سپو ) ساختاری عمیقأ ضد مردمی دارد و درست نقطۀ مقابل جنبشهای آزادیخواهانه، عدالت طلبانه و ضد استعماری عمل می کند! و در پیشبرد اهداف خود، حاضر به انجام هر اقدامی از جمله ترور، بمبگذاری، شرکت در عملیات خرابکارانه، مشارکت در جنگهای استعماری و منطقه ای و ... بسیاری اعمال ضد بشری دیگر است!

سوئد و ایران!

پیشینۀ روابط امنیتی ایران و سوئد، به اواخر عصر قاجار و بنیانگذاری دستگاههای امنیتی و پلیس ایران توسط مأموران امنیتی سوئد بر میگردد و در دوره های مختلف، به تناوب، این ارتباط ادامه داشته است، اما با وقوع انقلاب پنجاه و هفت و درگیریهای سیاسی جمهوری اسلامی با کشورهای غربی، این رابطه نیز همچون روابط دیگر، دچار تغییرات اساسی شد. پس از تحول سیاسی پنجاه و هفت، و بسته شدن برخی سفارتخانه های غربی و خروج مستشاران این کشورها از ایران، بهترین فرصت برای سوئد پیش آمد تا نقش تاریخی خود را در رابطه با یک دستگاه نفوذ و کسب اطلاعات و فروش آن به کشورهای نیازمند!! بازی کند.

مهاجرت دهها هزار ایرانی به سوئد نیز، بهترین امکان را برای یک برنامه ریزی دراز مدت اطلاعاتی و جاسوسی و ضد جاسوسی، فراهم آورد.

از این تاریخ ( بسته شدن سفارت آمریکا ) است که سفارت سوئد در تهران، رسمأ بعنوان پایگاه اصلی عملیات اطلاعاتی برای غرب و بخصوص آمریکا، انگلیس واسرائیل واردعمل می شود! با توجه به دید مثبتی که جمهوری اسلامی و دستگاههای امنیتی اش، و همچنین مردم ایران، نسبت به کشور سوئد داشته اند، و کماکان دارند!!؟ مأمورین و جاسوسان زبدۀ سوئدی، به راحتی! شبکۀ خود را در سراسر ایران می گسترانند. ( خانه های امن، دفاتر صلیب سرخ، دفاتر بازرگانی، مراکز فرهنگی... )، آنها تنها متکی به عناصر دیپلمات و کارمندا ن سفارت، گردشگر و محقق و خبرنگار و فعال حقوق بشری و فعال فرهنگی، تجار و بازرگانان و یا افراد شرکتهای پوششی، نیستند، بلکه سالهاست که از طریق نفوذ گسترده در بین مهاجرین ایرانی مقیم سوئد که به ایران در رفت و آمد می باشند و همچنین افراد و گروههای قاچاقچی، معتاد و تبهکار و...، به انجام مأموریتهای اطلاعاتی در همۀ زوایای سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی و بخصوص نظامی! و صنعتی و تحقیقاتی، مشغولند. همۀ اطلاعات جمع آوری شده، غیر از دستگاه اطلاعاتی سوئد ( سپو)، مستقیمأ در اختیار سیا و موساد، قرار می گیرد. لازم به ذکر است که سفارتهای دانمارک، نروژ و هلند و آلمان نیز، با سفارت سوئد در تهران، همکاری گسترده دارند.

واما بحث اصلی!

با شروع مهاجرتها در اوائل دهۀ شصت خورشیدی، و در پی جنگ ایران و عراق، مردمانی از خوزستان و کردستان و بلوچستان و همچنین فعالین گروههای سیاسی ( بجهت سهل الوصولتر بودن اخذ پناهندگی ) به سوئد سرازیر شدند. با ادامۀ جنگ، بیکاران و معتادین و قاچاقچیان و اقلیت کوچکی از جویندگان دانش و اهل قلم نیز، به جمع قبلی پیوستند. این روند، تقریبأ تا اواخر دهۀ هفتاد خورشیدی، با فراز ونشیب ادامه داشت. در آغاز مهاجرتها، جمع بسیار گوناگون مهاجرین، بجهت ناآشنائی با سرزمین جدید، و اسکان در مناطق مشخص، بصورت خودجوش، مبادرت به تشکیل انجمن هائی تحت عنوان ( انجمن ایرانیان ) کردند. البته وجود امکاناتی عمدتأ اقتصادی، که می شد از طریق این انجمنها بدست آورد نیز، بخشی از انگیزه فعالین این انجمنها بود.

در پی فروپاشی اتحاد شوروی و طرح آمریکا بجهت ایجاد جهان تک قطبی و گسترش نئو لیبرالیسم و اقتصاد بازار، طرح فروپاشی قدرتهای منطقه ای نیز، در دستور کار سازمانهای اطلاعاتی غرب ( و از جمله سوئد ) قرار گرفت. در پی چنین طرحی بود که پس از فروپاشی اروپای شرقی، بالکان تجزیه شد و نفوذ گسترده در حاکمیتهای بازمانده از اتحاد شوروی نیز آغاز شد.

طرح فروپاشی و تغییر جغرافیای سیاسی خاورمیانه نیز، بر خلاف تصور رایج، پس از روی کار آمدن جرج دبلیو بوش مطرح نشد! بلکه بسیار پیشتر، یعنی در ابتدای ریاست جمهوری جرج بوش پدر، در دستور کار قرار گرفت. از جمله امکاناتی که در این جهت، برای غرب و بخصوص آمریکا و انگلیس، مطرح بود، استفاده از دستگاههای اطلاعاتی ناشناخته برای دستگاه امنیتی ایران، همانند سازمان جاسوسی سوئد بود!

در راستای چنین مأموریتی، یکی از کانونهائی که مورد توجه قرار گرفت، اجتماعات و محل تجمع ایرانیان، به جهت یک کار دراز مدت بود. اولین گام، نفوذ به این انجمنها، از طریق افراد سوئدی بظاهر خیرخواه و بشر دوست، و همچنین موسسات خیریه، بود. پس از جمع آوری اطلاعات لازم، و شناسائی افراد مستعد، ایجاد دوستی، روابط خانوادگی و حتی ازدواج!!، ارتباطات و زمینه های لازم به جهت ایجاد شبکه در داخل کشور، فراهم شد. همزمان با این طرح، طرح سازماندهی قومی ( و به اصطلاح خودشان، ملیتی؟! ) اقوام؟ ایرانی! نیز مطرح شده، و از طریق دادن امکانات مالی، رادیوئی و رسانه ای، حمایت از برگزاری جشنها و مراسم، و همچنین تشکیل انجمنهای مستقل و جدا از انجمن های ایرانیان، همانند انجمن کردها، انجمن آذری ها، انجمن بلوچها و... فراهم گردید.

میدان دادن، و تبلیغ گسترده و به رسمیت شناختن هویت جداگانه از هویت ایرانی برای این گروهها، کار را به آنجا رساند که پس از مدتی، نسل دوم اینگونه مهاجرین، دیگر خود را نه ایرانی، بلکه، ترک و کرد و بلوچ میدانستند و می دانند! و حتی مردم عادی سوئد نیز، غالبأ بر این تصورند که این جمعیتها، هویت و سرزمینی مستقل دارند که به اشغال ایرانیان درآمده است!!!

تاکید بر مسائل و تفاوتهای گویشی و زبانی، مذهبی، و رسم و رسوم منطقه ای این گروههای انسانی، و برگزاری گرد همایی ها و جلسات توجیهی، با حضور اساتید دانشگاهها و سخنوران ( مستخدمان سپو! ) و تبلیغات گسترده پیرامون تفاوتهای فرهنگی،... همه و همه، آنچنان سازماندهی شد که بتواند نوعی نمونک ( ماکت ) از طرح بزرگ فروپاشی ایران باشد.

در گام دوم، این تشکیلات، باید به مناطق بومی داخل کشور وصل می شد، تا با کار تدریجی، آنچه در خارج عمل شده بود، در داخل کشور نیز عملی شود! اینچنین است که بیکباره شاهد مثلأ برگزاری گردهمائی پیرامون زبانها و گویشهای اقوام، در ایران، و در دانشگاه سیستان و بلوچستان و با شرکت مأمور کارکشته سپو ( کارین – ج ) هستیم. ( و اخیرا نیز در سنندج – 16 اردیبهشت 1389 ).

در حال حاضر، سوئد به همراه کانادا و انگلیس، از جمله پایگاههای اصلی فعالیت تجزیه طلبان است. وطن فروشانی که از حمایت گسترده مالی و تدارکاتی اطلاعاتی و رسانه ای این کشورها و دستگاههای اطلاعاتی آنها برخوردارند.

دستگاه اطلاعاتی سوئد ( بر خلاف بسیاری از کشورها ) به کار تدریجی و فرهنگی دراز مدت ( برای رسیدن به مقاصد ) اعتقاد دارد، چرا که آنها به تأثیر گذاری و ماندگاری اینگونه عملیات، در طی تجارب طولانی کار اطلاعاتی خود پی برده اند. هم از اینروست که در عین حفظ روابط دوستانه؟! با جمهوری اسلامی، توانسته اند آنچه را آمریکائیها با تهدید و ارعاب و زور نتوانسته اند بدست آورند، بدست بیاورند.

آنها ( سوئدی ها ) تحت عنوان حمایت از تنوع فرهنگی و زبانی و قومی ( یعنی چیزی که خود بهیچوجه در رابطه با کشورشان و دیگر کشورهای غربی بدان اعتقاد ندارند )، هدایت رهبران قومگرا و تجزیه طلب را در دست گرفته، و از اینطریق، در جهت چند پاره کردن جامعۀ ایران، توانسته اند گامهای بلندی بردارند.

اکثر رهبران تجزیه طلب ایرانی، بدون اینکه شاید خود متوجه باشند؟! از نظر نظری و تئوریک، توسط کارشناسان « سپو » تغذیه می شوند و مجموعه ای از اطلاعات نادرست تاریخی و هویتی و قومی و زبانی را به شبکۀ فرهنگی جامعۀ ایران، تزریق می کنند. اکنون دیگر، حرفها و سخنانی را که تا چند سال پیش، فقط در محافل وطن فروشان و جاسوسان می شد شنید، از زبان نوجوان و جوان فلان کوره ده و شهرستان آذربایجان و کردستان و بلوچستان و خوزستان می شنویم، و اینهمه نیست، جز ثمرۀ کار حساب شده دستگاه اطلاعاتی سوئد و شرکای انگلیسی و اسرائیلی آن! و عجیب تر از همه آنکه، در تمامی یکدهۀ گذشته که سپو، بیشترین فعالیت را در ایران داشته، دستگاهای امنیتی جمهوری اسلامی، کوچکترین واکنشی از خود نشان نداده اند